Op pad met Menno Bentveld: Laat maar vallen

Winter is tegenwoordig slechts een kortstondige, grijze overgang tussen herfst en lente. Voor Menno is het een seizoen waar hij geweldige herinneringen aan heeft. Ooit leidde een sneeuwbal ter grootte van een klein nijlpaard tot een 'glorieus moment' in zijn leven. Wekelijks schrijft Menno Bentveld een column voor de Varagids.

Lees hieronder de gehele column:

Met de Vlaamse auteur Jan Hertoghs deel ik de liefde voor sneeuw in al z’n verschijningsvormen: vlokken, stormen, ballen, wolken. Droog, plakkend of poeder. Als het maar valt en zo lang mogelijk blijft liggen. Over dat laatste maken Jan en ik ons zorgen. In zijn boek 'Kind zonder winter' vertelt hij over een seizoen dat tegenwoordig slechts een kortstondige, grijze overgang is tussen herfst en lente en waar steeds minder mensen geweldige herinneringen aan hebben. En bij ons gaat het verder dan herinneringen en weemoed; er is sprake van winterpijn, het leed dat je voelt als de echte winter uitblijft. Het ongemak dat je bekruipt als de tijd verstrijkt, de dagen weer gaan lengen en er nog geen vlok te bekennen is. Lumiahdistus, zoals de Finnen het noemen, kruipt onder de huid: het ongeruste gevoel of de winter wel genoeg sneeuw zal brengen.

Jan bewaart sinds enige tijd sneeuwballen in de vriezer. Om later aan zijn kleinkinderen te geven en te kouten over vroeger. Dat hij inmiddels drie kleinkinderen heeft en slechts twee ballen op voorraad maakt hem extra nerveus. Wanneer in ’s hemelsnaam kan hij in Antwerpen de derde bal draaien?

Ooit leidde precies zo’n bal tot een glorieus moment in mijn leven. Ik was tien jaar en ging op weg naar school. Het had gesneeuwd. Toen ik naar buiten stapte voelde ik het direct: plakkerig, knerpend, niet te droog of te nat, het moest dus rond het vriespunt zijn. Perfecte sneeuw voor ballen en poppen. De bal was snel gedraaid waarna ik hem over de stoep voor me uit rolde. Straat uit, langs de fietsenmaker, de seksclub en de snackbar. Rollen, draaien, rollen, groter en groter, richting het park. Rollend nam ik de brug over de singel. Ik pufte uit.

De sneeuw viel. De volière in het plantsoen had een wit dak, de parkieten zaten stilletjes op hun stok. Stadsgeluiden werden gedempt, de wereld werd klein. De kerkklok vertelde me dat ik de schoolbel bij lange na niet zou halen. Maar de reusachtige bal achterlaten was uitgesloten. Hij zou en moest mee naar school. En verder ging het, langs het bejaardentehuis, waar gezwaaid werd en de duimen achter het raam omhooggingen. Ik kwam nauwelijks meer vooruit, de bal was bijna zo groot als ikzelf. Om bij de ingang te komen, moest ik rollend langs alle klassen. Gebonk op de ramen, leerlingen op de stoelen, gejuich!

De lessen werden onderbroken. Een bal ter grootte van een klein nijlpaard rolde langs de school, over het bruggetje, met een jongen erachteraan, met rode wangen en kouwe klauwen, misschien wel de belangrijkste jongen die ooit bestaan had, tenminste zo voelde het even. Tot de juf me een uitbrander gaf. Ballen rollen onder schooltijd, dat gaf geen pas. Toch was ze wel zo lief om me van het gevaarte een pop te laten maken, in de pauze, samen met de andere vijfdeklassers. Ze droeg zelf de wortel aan. Als er sneeuw lag immers, werd ieder weer kind, zelfs de juf.