Nico de Haan: Vogels op je dak

Ik zit nog maar net of er breekt een hels spektakel los op het dak. Een groep huismussen vliegt elkaar in de veren. Vier mannen hippen opgewonden rond een vrouwtje, maar mevrouw moet helemaal niks hebben van al die aandacht. Nog meer huismussen mengen zich in de discussie en het getjilp wordt steeds luider. Plotseling wordt het stil, vliegen ze allemaal weg en duiken ze in de dichte hulst die naast de voordeur staat. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een sperwer langs roetsjen. Ja, het is hier nou eenmaal net zo gevaarlijk als op de Afrikaanse Serengeti. Daar zijn het de leeuwen, hier de sperwers.

In plaats van een dagje naar de Oostvaarderplassen te gaan ben ik achter in de tuin gaan zitten. Onze huizen zijn voor vogels immers gewoon natuurgebieden. Rotspartijen met zwarte gaten waar doorgaans ongevaarlijke wezens op hoge poten, in en uitlopen. Ik heb een makkelijke klapstoel stoel en een verrekijker meegenomen en ben op zoek gegaan naar een goede “gluurplek”, want boven ons hoofd gebeurt van alles op het dak. Vooral het vroege voorjaar is dynamisch want dan moet iedereen weer zijn plekje veroveren.

Er komt een spreeuw aangevlogen, die neerstrijkt in de dakgoot, vlak voor ons. Ik ken geen vogel die vrolijker is dan een spreeuw. De vleugels worden gespreid en allerlei heldere kweeltoontjes rollen van het dak af. Bovendien heeft zo’n spreeuw de halve vogelwereld op zak. Ik hoor grutto’s, zanglijsters, merels, koolmezen en tussen al dat geflierefluit wordt er af en toe zachtjes met de snavel geklepperd. Een spreeuw zingt met heel zijn lijf, de kop schuin naar boven gericht waardoor de uitstekende keelveren meetrillen met de zangritmiek. En wat zijn ze mooi die voorjaarsspreeuwen. Al de witte winterveerpuntjes zijn weggesleten en in het zonnetje glanst het purper en donkergroen metallic verenpak ons tegemoet.

We worden opgeschrikt door een huismusstel. Ze zijn even aan de groep ontsnapt en er wordt in hoog tempo gewerkt aan het nageslacht. Meneer hipt amechtig rondjes, laat daarbij de vleugels hangen en steekt de kop omhoog om zijn grote zwarte voorjaarsbef te tonen. Het vrouwtje werkt mee, dus hup erop en hup eraf en dat wel tien keer achter elkaar, schaamteloos overdag, en dat zomaar in de dakgoot! Wat is dat toch met die huismussen. Kijk nou eens naar de merels. Daar wemelt het van in onze achtertuinen, maar heeft u ooit een merel zien paren? Niks geen parkseks in het openbaar, ik heb het maar één keertje gezien, stiekem in de ochtendschemer onder het struikgewas. Merels hebben manieren

Er is inmiddels zo’n deftige merelman gearriveerd. Alles wat een spreeuw heeft, dat heeft een merelman niet. Strak in het dof zwarte pak en zonder ook maar een veer te beroeren gaat meneer stilletjes en stijlvol voor zich uit zitten fluiten. Er wordt wel geïmiteerd, maar het levert geen zichtbaar zangplezier op. Ik denk dat een spreeuw zingt omdat hij het leuk vind en een merel omdat het moet. Toch is het wel geruststellend, die merelzang. Het kabbelt door met mooie ronde tonen en op windstille zomeravonden is het heel geschikt als meditatie achtergrond. Ik fluit regelmatig op een bepaalde manier onze hond en de merel in onze tuin heeft dat fluitje aan zijn repertoire toegevoegd. Arme hond!