Michiel Cobben: Vliegende deur

De Franse Pyreneeën, een van de laatste stukjes ongerepte natuur in Europa. Dacht ik. Als het hier boven de dertig graden is, en dat is het heel vaak in juli en augustus, zit ik aan het eind van de dag op ons balkon. Ik kijk uit over een berg en daarachter ligt de zee. Ik kan de zee dus niet zien vanaf ons balkon en dat is maar goed ook, want dan zou dit huis dubbel zo duur zijn en hadden we het nooit kunnen kopen. Hoera voor die berg dus. Wat ik wel zie, zo rond de tijd dat de zon alleen nog de bergtoppen beschijnt, is een heel grote vogel. Hij vliegt eerst landinwaarts en cirkelt een tijdje boven onze vallei. Zonder ook maar een keer met zijn vleugels te klapperen, althans zo lijkt het vanaf de grond, keert hij terug richting de zee. Wonderlijk, misschien woont hij wel op zee. Ik wijs mijn kinderen elke avond op dit wonder der natuur, al geloof ik niet dat ze het net zo waarderen als ik. 'Ja, pap, een grote vogel, nou en?' zeggen ze.

Ooit heb ik me in een winkelcentrum door een colportagiste laten ompraten om lid te worden van Vogelbescherming Nederland en sinds die tijd krijg ik het blad 'Vogels'. De grote roofvogel die rond borreltijd boven ons huis vliegt staat in dat blad niet vermeld. Omdat ik geen idee heb wat voor beest het is heb ik hem 'de vliegende deur' genoemd. Dat is een beetje overdreven, maar dat komt omdat ik schrijver aan het worden ben en dan mag dat. Ik prijs me gelukkig met zoveel natuurschoon om me heen. Het contrast met de dagelijkse files kan niet groter en had de makelaar destijds gezegd dat in de zomer dagelijks een vliegende deur me een signaaltje zou geven dat ik een glaasje wijn kon inschenken, dan had ik nog meer geboden.

Vandaag wandelen we door het nog verlaten Argeles Sur Mer. Opeens zie ik mijn vogel op een affiche. Wat blijkt, gedurende de maanden juli en augustus is hier een vogelshow met arenden en andere roofvogels en wordt ook mijn grote roofvogel vanaf het strand opgelaten om na tien minuten vanzelf in zijn kooi terug te keren. Komt dat zien, komt dat zien dames en heren, dagelijks om 18.00 uur, kinderen onder de vijf jaar gratis.
'kijk pap, dat aanpakbiljet, dat is je vogel' roept een van de kinderen.
'een grote vogel, nou en?' zeg ik, zo nonchalant mogelijk.
Vandaag zoek ik op internet naar een huisje in de Himalaya. Ergens moet de echte, spontane ongerepte natuur nog te vinden zijn.