Merel Westrik: Roodkeelnachtegaal

Het was een prachtig gezicht. 150 volwassen mannen met grote fotolenzen in de rij voor een achtertuintje in Hoogwoud. 

Een man met regendruppels in z'n haren zei: 'Ik ga zo voor de derde keer kijken.' 
Een man die zich warmde aan verse koffie sprak plechtig de woorden: 'Dit maak je maar een keer in je leven mee.'

De veroorzaker van die rij, u heeft het vast gehoord, gezien of gelezen: de roodkeelnachtegaal.

Ik was op werk, die zaterdag. 

'Die mensen zijn gek', zei een collega. 

Ik hield me stil en zocht plaatjes van het beestje op achter m'n computer en bedacht me dat de vogelaars maar mooi mazzel hadden met deze zeldzame dwaalgast. Zij lekker buiten, vogeltje kijken, wij binnen achter onze computers. 

'Daar ga je toch niet uren voor in de rij staan?!', ging 'ie verder. 

Ik zweeg. En dacht terug aan het voorjaar. Samen met vriend Martin bezocht ik niet EEN keer een ijsvogelnest, we gingen wel 25 keer. We klommen meerdere keren een 100 meter hoge schoorsteen in om een slechtvalk te kunnen zien, zaten tientallen uren te posten bij een vossenhol en de uren die ik heb zitten in het zoeken naar kievitsnesten durf ik zelfs hier niet hardop uit te spreken. 

'Moet je ze nou zien staan.' De collega wees op de tv naast mijn computer waar inderdaad die hele lange rij wachtende mensen te zien was in ons nieuws van zes uur. 

Ik dacht aan de Efteling. Aan de Drie Dwaze Dagen bij de Bijenkorf. Aan het laatste concert van boyband One Direction in de Amsterdam Arena. En zei niets. 

Een vrouw met een lens van een halve meter zei: 'Mijn jaar is nu al goed.' Dat vond ik optimistisch, het was pas 16 januari toen. De man naast haar zei: 'Dit is een onvergetelijke dag. Geluk zit in kleine dingen.' En hij trots toonde hij de foto van de roodborstnachtegaal op het scherm van z'n fototoestel.

'En dan, dan heb je een foto van zo'n beest, wat moet je daar in godsnaam mee? De collega was op dreef. 

'Wat moet je daar in godsnaam mee?, sprak een eindredacteur, waarvan ik wist dat ie in z'n vrije tijd graag vogels keek, Wat moet jij met die collectie zwart-wit films van je?! 

Ik zag een gebaar van een hand op een voorhoofd. De eindredacteur ging weer zitten. 

'Pachtig vogeltje', zuchtte hij. 

Ik googlede de afstand Hilversum-Hoogwoud. 83 kilometer. 

Een lachertje als je je bedenkt van hoe ver de Roodkeelnachtegaal kwam. Siberie. Hoe belandt een vogeltje dat moet overwinteren in Zuidoost-Azie in een betegelde Noordhollandse achtertuin? Hoe zou deze zeldzaamheid klinken? Volgens de kenners lieflijk, complex, doordringend, maar licht melancholisch. Ik zuchtte. 

De collega liep morrend weg. 'Dit is toch geen nieuws, mopperde hij. 

Ik dacht terug aan de man met de foto. Aan de eerste reportages in het nieuws. De terreuraanslagen in Burkina Faso, de opgepakte militair die in Syrie IS-strijders zou hebben gedood, de oproep van het Rode Kruis over het tekort aan kleding voor de vluchtelingen. 

De man had gelijk. Geluk zit in kleine dingen. En soms in een vogeltje uit Siberië.