Marjoleine de Vos: Niet-vegetariër

Las een berichtje op de site van de Nederlandse Vegetariërs Bond. ,,Intelligente mensen vaker vegetariër”. Hoe hoger het IQ, stond er, hoe groter de kans dat iemand vegetariër was of werd. Het bericht eindigde met de verklaring dat intelligentere mensen vaak gezonder eten.
Voelde me een beetje weggezet. Niet dat mijn IQ zó laag is dat ik de kronkelconclusie trek dat je dus niet zo slim bent als je géén vegetariër bent, maar het hele bericht ademde de sfeer van hoger gelijk, grotere zuiverheid, een betere toekomstvisie en in het algemeen een grotere menselijkheid bij het vegetarische deel van onze bevolking.

Wij niet-vegetariërs zijn steeds vaker een beetje schuldig. We zijn al gauw een beetje dom, een beetje wreed, een beetje bloeddorstig. Het is onbegrijpelijk, zeggen intelligente weldenkende en niet-vleesetende medemensen ons, dat iemand als jij met zo’n wellust vlees klaarmaakt. Dat je dat niet gruwelijk vindt.

Het is een van mijn grootste pleziertjes om met een goed scherp mes door rauw, rood vlees te glijden, bijvoorbeeld bij het fileren van een hazenrug. Of om een gepocheerde kalfstong in zachte plakjes te snijden. Ik mag graag gehakt kneden, schapendarmen spoelen om ze te vullen met pittig worstvlees, een eend ontbenen zodat je het vlees als een gave zak over houdt en daar weer een mooie vulling in kunt doen. De eend terugboetseren in vorm, braden en geluk is je deel.

Daar begin ik alweer. Weet ik dan niet dat het veel gezonder en aardiger is om spinazie te eten. Ben ik echt zó dom. Nee zó dom ben ik niet. Ik ben integendeel gruwelijk wijs geworden sinds ik een tuin heb. Sinds ik weet dat aardigheid en planten houden, beslist niet samengaan. Nog nooit zoveel levende wezentjes de nek omgedraaid als de laatste paar jaar. Aandoenlijk jong leven ruk ik met wortel en al uit, blaadjes die je zou willen zoenen zo klein en miniatuur als ze zijn – wel eens een heel jong kastanjetje gezien? – mogen ook van vegetarische tuinvrienden geen minuut langer blijven leven, de elegante courgettebloemen willen ze graag helpen vullen en een anti-vlees vriendin holt juichend de tuin in om kleine malsje slabaadjes van hun leven te beroven. Maar als ik glimlach naar een lammetje is de wereld te klein.

Waarom zou vriendelijkheid ophouden bij de plantengrens? Heeft sla geen recht van leven? Wat heeft spinazie gedaan om altijd op water in kassen, dicht opeen, zonder ooit een zuchtje buitenlucht, in zo kort mogelijke tijd groot te moeten worden?

Denk daar maar eens over na. Slimmeriken.

(c) Marjoleine de Vos