Marcel Hulspas: natuur is drama

Hans Wijers, de nieuwe voorzitter van Natuurmonumenten, zei onlangs dat we meer emotie moeten hebben bij de natuur. Ik weet niet hoe dat bij u thuis is, maar bij ons roept de natuur meer dan voldoende emotie op. Dat komt door mijn dochters. Dat zijn pubers, en pubers hebben héél weinig met natuur. Natuur is saai. Oude mensen gaan de natuur in voor rust en stilte – en daar hebben ze totaal geen behoefte aan. En toch roep diezelfde natuur rauwe emoties bij ze op. Wanneer ze het huis binnenkomt.

We hebben een achtertuin met nogal wat bomen en struiken. Alle buren om ons heen hebben hun achtertuintjes meedogenloos betegeld, en dus verzamelen de vogeltjes zich in onze achtertuin, om lekker rond te scharrelen. Maar we hebben ook katten. En die brengen de natuur in huis. Als dat gebeurt, breekt de hel los.

Gedver! Een dooie muis!
Vanuit de verste hoek van de kamer, driftig zwaaiend, geven mijn dochters mij aanwijzingen. Pak het op! Niet in de prullenbak, in de vuilnisbak buiten! Nee, niet hier naartoe komen! We hoeven het niet te zien!

Het enige waarvoor die dochters nog wel even dichterbij willen komen, is een vers vogeltje. Onze katten zijn trotse jagers. Zodra ze een vogeltje te pakken hebben, komen ze dat laten zien. Levend en wel. Twee volstrekt panische vogeloogjes kijken me aan. Even knijpen in het kattenkoppie, en hop: het vogeltje ligt in mijn hand. Kijk, dán willen die dochters van me wel even komen kijken. Dat zielige vogeltje moét even geaaid worden.

'Maar die kat eet elke dag kattenvoer, zeg ik dan. Daar zitten ook vogels in. Kippen.'
Nee, dat is anders. Wat in kattenvoer zit, interesseert ze niet.
'Zal ik het buiten loslaten?'
Na nog wat geaai en gekoetsje-koetsje-koetsjie, mag ik het van schrik verlamde beestje eindelijk laten gaan.

Allemaal emotie.

Ik zou ze graag het bos inlokken. En ze laten zien dat de natuur helemaal niet saai is. Maar ze turen veel liever naar hun i-phone, die meiden van me. En dan moet ik denken aan die andere uitspraak van Hans Wijers, dat Natuurmonumenten meer zouden moeten samenwerken met het bedrijfsleven. Een uitstekend idee.
Kan er nou niet eens een bedrijf een app maken, waarbij pubers hun i-phone maar op een vogeltje of boom of nest hoeven te richten, om het ware verhaal van de natuur te horen. Dat die koolmees daar de enige overlevende is uit een nest van zes broertjes en zusjes. Dat die mooie gaai eigenlijk een smerige eierdief is. Dat die vlinder nog drie dagen te leven heeft, en dat dat eekhoorntje afgelopen winter ernstig ondervoed is geweest. Kortom, dat de natuur en oord is vol gruwelijke verhalen. En dat je elke vogel en vlinder wel zou willen knuffelen van medelijden.

Natuur is drama. Is pure emotie. Dat willen ze meemaken.