Maarten Keulemans: Killerdolfijn

Het wetenschappelijke vakblad Marine Mammal Science had onlangs een opmerkelijke onthulling. Dolfijnen doen aan ‘infanticide’, zo hadden Zuid-Amerikaanse zeebiologen ontdekt.
Dat woord betekent inderdaad wat u al vreest: de dolfijn vermoordt kindjes. Lieve, onschuldige baby-dolfijntjes. Een moord met een doel, dat wel: door de baby’s te doden, voorkomt pappa dolfijn dat hij het kroost van een andere vent moet opvoeden. Veel zoogdieren doen dat, als ze van partner zijn gewisseld. Hap, knauw, dood die kinderen, en we beginnen gewoon opnieuw.
Maar de dolfijn. Dat lieve, kalmerende new age-dier dat met zwakzinnigen mag zwemmen. De slimste vis van de zee, die net als wij communiceert en zelfs werktuigen gebruikt. Maar nee hoor: schoelje is het.
Nieuws is het niet. In 1997 ontdekten Schotse biologen ook al dat de dolfijn aan infanticide doet, en in 2002 onthulden Amerikaanse biologen het ook. Maar het kwartje wilde maar niet vallen: het ging hier vast om populaties die van slag waren door schepen of zoiets, zeiden de onderzoekers er vergoeilijkend bij.
Dus was het gewoon weer nieuws toen toeristen de slachtpartij, waarbij dolfijnen de kindjes hoog uit het water smijten totdat hun ruggetje breekt, eens vastlegden op video. De toeristen dachten dat de dieren aan het spelen waren. Aan het spelen!
De dolfijn als Dutroux, dat kan natuurlijk niet. Je hebt brave dieren, getypecast voor het Jeugdjournaal, en je hebt de engerds. We blijven tenslotte aapjes: bang voor slangen en spinnen, maar gek op alles waarin we iets van onszelf herkennen, omdat het slim en sociaal is en een soort glimlach heeft zoals de dolfijn. In werkelijkheid schuilt er in ieder wild dier een Bokito.
Om over onszelf nog maar te zwijgen. In de jaren tachtig ontdekten onderzoekers iets griezeligs: bij kindermoorden in een mensengezin is vaak niet de biologische ouder, maar een stiefouder de dader. Een grimmige realiteit, die doorklinkt in de boze stiefmoeder uit de sprookjes en die onderzoekers dan ook het ‘Assepoester-effect’ hebben gedoopt. Kindermoord als biologisch regelmechanisme, brrr.
Gelukkig maar dat er soms ook een dolfijn zo vriendelijk is om binnen te zwemmen in een haven en zijn olijke snuit te laten zien. Zo kennen we hem weer, onze grijnzende vriend uit de zee. Nou maar hopen dat hij niet op zijn stiefkinderen stuit.