Maarten Keulemans: Dinosaurusslapstick

Wat een afgang eigenlijk. De velociraptor, de ultieme griezeldinosaurus uit de film Jurassic Park, blijkt die enge kromme klauw van hem helemaal niet te hebben gebruikt om buiken mee open te ritsen. Nee, hij gebruikte zijn klauw als klimgerei, om de boom in te komen, onthulden Britse onderzoekers een paar weken terug.

Het is de zoveelste keer dat liefhebbers van dinosaurusfilms danig worden teleurgesteld. Neem nu de machtige Tyrannosaurus Rex. U weet wel, dat is die brullende reuzendino die in Jurassic Park achter de jeep kwam aanrennen en hem nog bijna inhaalde ook.

Nou ja: onderzoek heeft intussen uitgewezen dat het heel onzeker is of hij dat eigenlijk wel kón, hard rennen. Aannemelijker is dat T. rex een logge papzak was, een traag rondstrompelend monster.

Denkt u maar eens even aan die ielige kleine armpjes van hem. Als het dier een sprintje zou trekken en zou struikelen, zou hij bij gebrek aan voorpoten om hem op te vangen plat op zijn bek gaan. Een vernederende afgang, want de machtige Tyrannosaurus Rex zou bij zo’n val zijn schedel verbrijzelen, berekenden onderzoekers. T. Rex zou dus wel knettergek zijn om te gaan rennen. De prehistorie zou een slapstickfilm zijn, een soort Jackass, met overal hilarische en uiterst genante valpartijen.

Kern van het probleem is, natuurlijk, de onderzoeksmethode. De paleontoloog van vandaag gebruikt een computermodel! Daarmee modelleert hij de ene na de andere dinosaurus, waarna hij ze laat draven of jagen of boompje klimmen desnoods.

Maar... wat zegt dat eigenlijk? Ik durf te wedden dat je zo’n Digisaurus Rex ook verdraaid leuk kunt laten tapdansen, hinkelen, jump-stylen of pantomimespelen. Als ze míjn lichaam ermee zouden modelleren, zouden ze vast ook concluderen dat ik reuze aardig kan boompjeklimmen en dus vast wel in een boomtop zal wonen. Weten zij veel dat ik een stijve hark met hoogtevrees ben die ’s avonds in een bed slaapt met op zijn voeteneinde een kat.

Misschien was die gekromde puntklauw van de velociraptor wel een prikkertje waarmee hij kleine prooidieren als een borrelhapje van de grond af prikte. Of misschien gebruikte hij hem wel om dieren naar zich toe te gebaren: kom-jij-eens-even-hier.

Met computers kan het allemaal. En over een dier dat niet meer bestaat is het altijd makkelijk praten.