Jelle Reumer: petrischaaltje

Beluister de nieuwe column van Jelle Reumer 'petrischaaltje':

Over twee weken begint de klimaattop in Parijs. Wandelaars zijn in dat kader al een tijdje onderweg naar de dit weekeinde zo gruwelijk getroffen Franse hoofdstad. Er zal aan het eind ongetwijfeld een slotresolutie uit voortkomen die veel goede doelen omschrijft maar waar uiteindelijk niks van terecht zal komen.

Deze week stond in de krant dat het Europese beleid op gebied van groene landbouw veel goede bedoelingen kent maar geen resultaat.

Een dezer dagen wordt de nationale vogel bekend gemaakt en dat zal vast wel de grutto zijn, maar binnenkort hebben we die hier niet meer omdat het groene buitengebied gras en mais en melk en kaas moet voortbrengen, maar natuurlijk geen vogels. Daar zijn weilanden niet voor.

De wereldwijde vraag naar olie en gas en steenkool daalt niet. 

De vangst van zeevis neemt niet af en de overbevissing wordt een steeds groter probleem, niet in de Noordzee wellicht, maar wel in de rest van de wereld.

Het aantal brandhaarden in de wereld neemt eerder toe dan af en dat zorgt voor eindeloze stromen mensen die op de vlucht slaan voor geweld of op zoek zijn naar gewoon een beter bestaan. Vredesconferenties en migratietoppen leveren mooie woorden maar geen resultaten.

Kortom: de wereld wordt er met het vorderen van de tijd niet echt leuker op. De temperatuur stijgt, de zee stijgt, de landbouwproductie stijgt, de overbevissing wordt niet minder, de oorlogen om lebensraum en olieputten blijven voortduren. Je vraagt je als gewoon simpel mens dan af of aan al die ellende niet een gemeenschappelijke reden ten grondslag ligt. Die is er, en ik verbeeld me dat eigenlijk iedereen dat wel weet, maar dat niemand het hardop durft te zeggen. 

Kent u het petrischaaltje? Dat is een rond glazen bakje met glazen dekseltje en een bodempje van gelatine met voedingsstoffen. Daar kun je een bacterie of een schimmel op laten groeien. Eerst een klein puntje, dan een klein rondje, dan komen er meer puntjes, meer rondjes, tot ze elkaar raken en het hele bakje dichtgroeien. Na verloop van tijd zijn de voedingsstoffen op en gaat alles dood.  Het petrischaaltje is vol, overbevolkt met bacteriën. Het draagvlak is bereikt en overschreden. 

Ergens in het heelal draait een planeet zijn rondjes om een zon. Die planeet is net een petrischaaltje, maar dan in het groot. Er is een bovenlaagje vol voedingsstoffen. Er groeit van alles op dat voedzame laagje. Bacteriën, schimmels, veel planten, dieren. En mensen. Eerst een paar, tweehonderdduizend jaar geleden. Toen er tweehonderdmiljoen exemplaren van de mens waren, werd in het Midden Oosten iemand geboren die de jaartelling op nul zette. 1800 jaar later, toen Napoleon de keizer van heel Europa dacht te worden, waren er één miljard. Toen uw columnist-van-de-week werd geboren waren er drie miljard. Nu zijn er zeven miljard. Het worden er negen miljard, en misschien wel tien. En dan? 

Broeikasgassen, overbevissing, oorlogen om land en water, armoede, hongersnoden en welke aardse narigheid je nog meer kunt verzinnen zijn allemaal terug te voeren tot dat ene probleem dat iedereen ziet maar glashard negeert. De overbevolking. Het is een taboe, het is de olifant in de kamer waar niemand het over heeft terwijl hij alles vertrapt. De menselijke overbevolking is voor de aardbol wat die meteoriet was voor de dinosauriërs. Wie ooit het groeien van bacteriën in zo’n petrischaaltje heeft gezien, begrijpt dat, maar eigenlijk moeten we het allemaal begrijpen.