Ivo de Wijs: Watervogels

Goed, het zijn feestelijke tijden en er wordt gloedvol achterom gekeken Hier is een herinnering aan de mooie jaren dat ik Vroege Vogels mocht presenteren, een gebeurtenis gesitueerd ergens tussen 1985 en 2005. (“Bent u alweer zolang weg? Jaja luisteraars, de tijd vliegt bijna even snel als de meeste vogels.”) Het gaat hier trouwens ook nog een herinnering aan een jubileum, al was het die keer geen jubileum van Vroege Vogels, maar een lustrum van Vogelbescherming. De Vogelbeschermers hadden de KRO zo ver gekregen om een feestelijk televisieprogramma aan hun jubileum te wijden en dat programma werd, zoals alle KRO-programma’s in die tijd, gepresenteerd Frank Kramer.

Frank Kramer. Aardige man. Oud-voetballer. Oud-popzanger. Knappe gast. Vaardig presentator. Indertijd niet van de beeldbuis te schroeien, maar vreemd genoeg opeens verdwenen. Weg. Opgelost. Ik kom nog vaak mensen tegen die me vragen: Zeg Ivo, weet jij misschien wat er toch met Frank Kramer gebeurd is?

Ten tijde van dat televisiejubileum van Vogelbescherming was er nog helemaal niks gebeurd met Frank Kramer. Charmant declameerde hij een aantal malen het gironummer van Vogelbescherming en vriendelijk onderhield hij zich met zijn vogelende gasten. Een van die gasten was ik. De KRO wilde erg graag mijn kennis van het vogelrijk testen en had daartoe op de grond een aantal plastic vogels naast een vijvertje gezet. Frank Kramer wees een plastic fuut aan, en vroeg dan: “Ivo de Wijs, zeg het eens, is de fuut een watervogel?” Na enig peinzen zei ik dan:  “Ja, beste Frank, de fuut is een watervogel.”

Daarmee echter was de kous niet af, want televisie is nu eenmaal een visueel medium en dus moest er iets te kijken zijn. Sta me een terzijde toe: dat ik me nooit helemaal heb thuis gevoeld bij de televisie komt onder andere omdat ik veeleer een man van het Woord ben dan een man van het Beeld. Die liefde voor het woord heeft mede gemaakt dat ik het op de radio 20 jaar heb volhouden, mais  – zoals de Fransen zeggen - ... revenons  à  nos oiseaux.

“De fuut is een watervogel,” zei ik en om te bewijzen dat de fuut inderdaad een watervogel was, zette Frank Kramer het visuele aspect van de uitzending in werking. Hij tilde de fuut van de grond, zette de kunststof-vogel op een listig glijbaantje en liet het dier van het glijbaantje in het water glijden. Ziet, de fuut bleef drijven.  “Een punt voor Ivo de Wijs, “ zei Frank Kramer:  “u ziet het zelf, kijkers, de fuut is inderdaad een watervogel.” 

Het was allemaal te lullig voor woorden, maar zo deden ze dat bij de televisie -en zo doen ze dat bij de televisie.

“ Nu de kraai”, riep Kramer, “Ivo, is de kraai een watervogel?” “Nee, dat is geen watervogel,” zei ik. We zullen zien, zei Kramer en met een zwierige beweging probeerde hij de kraai op het glijbaantje te zetten. Dat viel hem echter lelijk tegen. Om er zeker van te zijn dat de kraai zo snel mogelijk zou zinken, had de decorafdeling de plastic kraai tot de snavel aan toe vol gesmolten lood gegoten. Ai, riep Frank Kramer, en greep naar zijn rug. Maar we waren er nog niet. Er stond nog een hele rij vogels te wachten op determinatie.

“Eh, is de kalkoen een watervogel, Ivo?”  “Nee, de kalkoen is geen watervogel,” zei ik. “ Even testen,”  zei Frank Kramer – en met enige schrik keek hij naar het loodzware bakbeest, in stilte overwegend of het misschien verstandig zou zijn om eerst even ergens een breukband te gaan lenen. Oeh! Umpf! Met veel moeite wist Kramer de kalkoen op het glijbaantje te krijgen. Goed, de volgende vogel was een eend. Maar de vijfde was een buizerd – oempf – en de zesde –uuurrrghh – een parelhoen.

Een moeilijke kwis was het niet. Aan het gekreun van de presentator was tot op een mijl in de omtrek te horen of hij aan een watervogel of een niet-watervogel stond te sjorren. Voor het eerst in de historie was een kwis nu eens bij uitstek een probleem voor de kwismaster. Ik kan u – tot – slot dan ook onthullen waar Frank Kramer precies gebleven is. Die zit thuis – ja, die al jaren zit thuis  - met een lelijke hernia! (Oempf!)