Ineke Verdoner: The planet we call home

Sommigen kennen Patrick Stewart nog uit de tijd dat Star Trek op de televisie was; Captain Picard in de serie die in onze verre toekomst speelde. Ik was fan. Vooral vanwege het uitgangspunt: Moeder Aarde en haar bewoners hadden alle bedreigingen met succes het hoofd geboden en verkeerde in een vredige en welvarende situatie. En dus was er tijd 'to go where no one had ever gone before' en de ruimte werd doorkruist. Hoewel ik denk dat Stewart nooit in werkelijkheid de dampkring heeft verlaten, heeft de rol die hij jarenlang heeft gespeeld hem misschien besmet met die liefde voor de Aarde, want hij is de verteller in de film 'Earth'.

Earth is een aaneenschakeling van beelden, veel vanuit hoog in de lucht, waarin we meegenomen worden op een reis van de Noordpool naar de Zuidpool. Overrompelende schoonheid van witte vlakten, groene wildernis, wolken, water, hete woestijnen en de dieren die daarin trachten te overleven. Soms lukt dat, soms niet. Ongekend kleurrijke vogels,  dansend voor een mogelijke partner, of in grote getalen door elkaar vliegend zonder te botsen. Net als walvissen en olifanten op een schier onmogelijke trektocht van duizenden kilometers. Het is een risicovolle tocht maar de noodzaak en de route staan vast, dus men vertrekt. We maken mee dat de babyolifant het haalt, maar een ouder zusje legt het af tegen een groep leeuwen onderweg. Euforie als de kudde de rivier bereikt, ontroerend om die machtige oerdieren uitbundig te zien zwemmen en duikelen door het lang versmachte water.

De mooiste scène uit de film vond ik de impala met zijn prachtig getekende lichaam, als hij rent voor zijn leven. In slow motion ben je getuige van de omhelzing, waarmee de grote kat de impala uiteindelijk stopt in een aantal sierlijke sprongen. Niet wreed, eerder liefdevol. 

'Gewoon een natuurfilm' zei een oudere man die naast me zat toen de lichten aan gingen.
De zaal was ruim voor de helft gevuld op de vroege zaterdagavond.
'Ja?', vroeg ik, ' En vond u de film mooi?'
'Jawel, maar die zie je ook wel eens op de tv, toch?'
Een jonge vrouw reageerde:
'Heeft u thuis dan ook zo'n groot scherm?'
'Nee, dat is er wel leuk aan. Vroeger zag je dit soort films niet in de bioscoop. Komt zeker door die Al Gore'.

Misschien wel, maar er was in zijn film uiteraard niet veel te genieten. In deze film wel. Naast de waarschuwing, want de ijsbeer in het begin, gaat aan het einde echt dood. Van uitputting. Omdat er te weinig ijsoppervlakte dreigt over te blijven om voldoende voedsel bij elkaar te jagen. Dus wel een boodschap en te veel aanzwellende muziek. Maar de schoonheid en de liefde voor deze planeet, die wij thuis noemen, is aanwezig in elk beeld. Geen gewone natuurfilm. Die bestaat niet. De natuur is per definitie buitengewoon.