Het recht van de sterkste

Darwins evolutietheorie werd op school vaak uitgelegd als het recht van de sterkste. De sterksten zouden uiteindelijk overleven. Zelf formuleer ik het liever als het recht van de innovatiefste. Degene van de soort die het slimst omgaat met de natuurlijke omgeving, zal uiteindelijk overleven. In deze tijden van kredietcrisis zullen we dat vast ook wel weer zien.

Maar hoe kwam ik nu op het recht van de sterkste? Op een middag zat ik een blauw-voet jan-van-gent te fotograferen, toen ik ineens van de zijkant langzaam een grote mannelijke zeeleguaan zag aankomen, richting jan-van-gent. Hij had al zeker een halfuur op zo’n 6 meter afstand gezeten op een andere rots, maar ineens kwam hij dichterbij. De jan-van-gent begon een beetje nerveus te bewegen. De leguaan bleef op 50 cm afstand zitten en vertoonde zijn bekende territoriumgedrag, namelijk hoofd ja-knikkend op en neer schudden (head bangen). De jan-van-gent maakte zich snel uit de voeten en onmiddellijk nam de leguaan de mooie plek aan het water in. Dat was echt een kwestie van secondes. Blijkbaar domineren leguanen jan-van-genten en hebben zij als de sterksten recht op de mooiste plek. Ik ben benieuwd tot welke mutatie in jan-van-genten dit zal gaan leiden.