Hans Sibbel: De Meerkoet

"De meeste dieren zijn rechts", stelt columnist Hans Sibbel. Die denken namelijk vooral aan zichzelf om te kunnen overleven. De wereld van dierenliefhebbers is dan juist weer links. "Dus uiteindelijk is de natuur vaak het tegenovergestelde van de dierenvriend."

Lees hier de volledige column:

De meeste dieren zijn rechts. Ze hebben een redelijk hoog 'ik eerst' gehalte.  Een vlaamse gaai die een nest van een merel in de gaten heeft denk niet aan die merel. Aan de moeder. Aan het immense verlies als je familie er opeens niet meer is.  Die denkt, lekkere hapjes. Misschien niet eens lekker. Ik heb de indruk als ik zie hoe dieren eten  dat smaak er niet zo toe doet. De vlaamse gaai propt het merel jong naar binnen. Met alles erop en eraan. Die denkt niet, mmmwww, die van gisteren was lekkerder. Denk ik. Geen emotie, geen moraal, gewoon, honger en eten. De wereld van de dieren, de natuur, heeft geen moraal. Functioneel. Overleven. De dood is nooit ver weg. Alles eet alles.  

De wereld van de natuurliefhebber is links. Die denken aan de dieren, niet aan zichzelf.  Dierenliefhebbers sparen brood uit hun eigen mond om aan de dieren te voeren. Dat kan een huisdier zijn, vogeltjes, alles wat leeft. En dierenliefhebbers zijn tegen de dood. Dieren mogen niet dood. Niet als er teveel zijn, of overlast veroorzaken, nooit. Dus uiteindelijk is de natuur vaak het tegenovergestelde van de dierenvriend. Wat dierenvrienden, ben ik ook hoor, niet benijdenswaardig maakt.  

Wij willen iets van dieren, wij voelen iets voor dieren en dieren zijn daar totaal niet mee bezig. Dus was het voor mij een hele opluchting te zien dat dieren soms ook aan elkaar denken. Ik weet wel die filmpjes van een kat met een kippenkuiken samen, maar ik bedoel echt. In het wild.  

Wij hebben rond de woonark meerkoeten. Iedereen weet, dat wordt vechten. Meerkoeten vechten veel en vaak en ik denk wel eens dat ze de adrenalinie die erbij hoort gewoon lekker vinden. Wakker worden doe je 's morgens met effe vechten. Ik heb wel eens een meerkoet met zichzelf zien vechten omdat er geen rivaal in de buurt was. In ieder geval, dit is wat ik meemaakte. 

De Meerkoeten hadden een succesvol nest. Drie jongen. Ze zorgden er goed voor, leerde ze de basis technieken van eten en vechten. Ze werden klaargestoomd voor het echte leven.  Na zes weken waren er twee weg. Er was er nog eentje die half groot was. De ouders besloten tot een tweede leg. Weer drie jongen. En daar gebeurde het mooie. De halfwas oudere bleef bij het gezin. Hij hielp de ouders met de drie nieuwe jongkies! Niks geen ruzie. Het was een vredig meerkoeten gezin met drie generaties ! 

Ik weet dat het typisch grote stads gedrag is omdat huisvesting hier nou eenmaal een groot probleem is. Dus je moet het wel samen oplossen. Maar het was mooi, onverwacht, en ik voelde dat ook de natuur een zachte, lieve kant heeft. Soms denk ik dat in de natuur zelf ook dierenvrienden zitten.