Govert Schilling: Wensen

WENSEN

De wens is de vader van de gedachte. Zeggen ze. Ik mag het hopen, want ik heb veel wensen, en die mogen allemaal uitkomen. Wensen over geluk en gezondheid, over leven en liefde, over werk en wereld. Dat wordt dus opblijven vannacht, want het is 12 augustus en er zijn weer vallende sterren in aantocht. En wie een vallende ster ziet, mag een wens doen. Zeggen ze.

Volksgeloof natuurlijk. Alsof de kosmos zich iets zou aantrekken van onze zieleroerselen. Maar toch – als je op een donkere plek, ver buiten de bebouwde kom, van de sterrenhemel ligt te genieten, warm aangekleed op je rug in het gras, dan komen die zieleroerselen vanzelf naar boven. Kun je net zo goed wat wensen. Wie weet.

Helaas neemt bijna niemand daar meer de tijd voor. Bij het woord 'sterren' denken we aan Nicole Kidman, Robbie Williams of Paris Hilton. Sterrenbeelden kennen we alleen uit de horoscoop in de krant. En een zwart gat is iets waar je in valt als je bent ontslagen.

Het is alsof we niet meer verder kunnen kijken dan onze aardse horizon. Het heelal is één grote ver-van-m’n-bed-show. Nou weet ik wel dat je profvoetballer of minister-president kunt worden zonder ook maar iets van astronomie te weten. Je hebt het niet nodig om succesvol door het leven te gaan. Maar toch vind ik het jammer dat onze relatie met de kosmos is verwaterd. Je zou willen dat het anders was. Wénsen dat het anders was.

Zes jaar geleden lag ik op 12 augustus vallende sterren te kijken in Yellowstone National Park. Samen met mijn dochter. Dat was een bijzondere nacht, vol zieleroerselen. Kinderen staan nog open voor wonderen. Dromen nog weg bij de gedachte dat de atomen in ons lichaam gevormd zijn in het binnenste van andere sterren. Dat de aarde en de mens deel uitmaken van een allesomvattende kosmische evolutie.

Maar als de grote mensen al niets van het heelal weten, krijgen de kinderen het ook nooit te horen. Papa en mama hebben geen idee waarom de maan van vorm verandert. En op de Pabo kunnen ze al niet eens rekenen en spellen – laat staan dat ze weten hoe vallende sterren ontstaan, of wat een lichtjaar is.

Natuurlijk hebben we Het Klokhuis en School-tv, en natuurlijk zijn er meesters en juffen die nog wél met hun leerlingen naar de sterren kijken. Hoop ik. Maar wat zou het mooi zijn als er in het onderwijs – in het basisonderwijs – meer aandacht zou zijn voor die onalledaagse, wonderlijke wereld van het heelal. Als er een generatie kinderen zou opgroeien die wél weet wat de Melkweg is en waar je de Poolster kunt vinden.

Het zal wel altijd een utopie blijven. Een wensdroom. Je kunt ijzer niet met handen breken. Zeggen ze. Maar ik ga het toch proberen. Als ik vannacht vallende sterren zie, wens ik dat we weer oog krijgen voor de kosmos. Weer wat gevoel voor onze plek in het heelal.

Wie weet.

(c) Govert Schilling - 12 augustus 2007