Etappe 3: De Biesbosch

Nationaal park en internationaal erkend wetland de Biesbosch is één van de weinige zoetwatergetijdengebieden van Europa. Hier vindt u maar liefst 7100 hectare natuur. Geen dorpen en wegen maar één groot netwerk van geulen, kreken, moerasbos en rietvelden.

Zoetwatergetijde
De Biesbosch was tot de Deltawerken een bijzonder zoetwatergetijdengebied. Via Hollands Diep en Haringvliet stond het in verbinding met de zee. Vanwege de grote afstand kon het zoute zeewater niet tot aan de Biesbosch doordringen, maar de getijdengolf wel. In de Biesbosch bedroeg het getijdenverschil vóór de afsluiting bijna 2 meter.

Onder invloed van het getij stroomde het zoete rivierwater tweemaal per dag door het fijnmazige netwerk van kreken en overstroomde de tientallen lage eilanden in het gebied. In het najaar van 1970 stopte dit plotseling. Van de ene op de andere dag bleven de kreken permanent gevuld met water en kwamen de eilanden voor altijd droog te liggen. De vegetatie veranderde ingrijpend; de vloedbossen verdwenen, het riet werd dunner en verdween op veel plaatsen. Planten zoals de brandnetel en veel nieuwe boomsoorten verschenen.

De bever
De combinatie van water en bos was vroeger bijna garantie voor het voorkomen van bevers. Overal in Europa, en dus ook in Nederland, werd dit dier echter intensief bejaagd. Vooral om er mutsen en jassen van te maken. Het resultaat was dat het dier in Nederland uitstierf. Het leefgebied van deze planteneter, waterrijke wilgen- en populierenbossen, is in Nederland nog volop aanwezig. Daarom werd in 1988, ruim 160 jaar na zijn uitsterven, de bever in de Biesbosch uitgezet. En met succes.

Inmiddels leven er meer dan 100 bevers in de Biesbosch. Jonge bevers leven maximaal twee jaar bij vader en moeder in de burcht. Daarna worden ze het huis uitgezet en moeten ze zelf een nieuw eigen territorium vinden. Samen met de bevers uit andere uitzetprojecten in ons land zullen deze dieren zich zonder twijfel in de komende tientallen jaren over ons land verspreiden. En dat zullen we weten ook.

Ondanks hun omvang (grote van een bouvier) laten bevers zich niet makkelijk zien. Ze laten echter wel overduidelijk hun visitekaartjes achter. Met hun scherpe voortanden knagen ze namelijk volledige bomen om. Dit doen ze om bij de takken te kunnen. De takken gebruiken ze als voedsel (-voorraad) en als bouwmateriaal voor hun burcht.

Bron: Vroege Vogelspad