Elsbeth Etty: Diervriendelijk tuinieren

Sinds augustus ben ik eigenaar van een volkstuintje in het Amsterdamse Westerpark, tien minuten fietsen van mijn huis in de Jordaan, maar ik kan er ook blijven slapen. Een oase van rust, midden in de stad.

Degene van wie ik het stuk grond met huis en schuurtje overnam, had helaas de hele tuin volgestort met grint. Maar stenen zie ik in de Jordaan genoeg. In een tuin hoort gras, vind ik. Sappig groen gras, waar je lekker in kunt liggen.

Na twee weken spitten, samen met vrienden die met houwelen een web van dode coniferenwortels te lijf gingen, waren we zover dat we graszoden konden leggen. Voor een onervaren stadsmens lastiger dan u denkt.

Tientallen tegenstrijdige adviezen kreeg ik. Een buurman vond ’t het hele idee van gras krankzinnig. Zelf was hij eindeloos bezig geweest met het aanleggen van een gazonnetje en moest je nou eens kijken. Ik tuurde over zijn heg en zag een maanlandschap van molshopen. En nu ik er op ging letten merkte ik dat de mollen in het hele Westerpark ravages hadden aangericht.

Wat te doen?

Weer kreeg ik allerlei adviezen: van mollenklemmen tot gifgas. Als ik tegenwierp dat ik dol ben op de mol, zijn lieve roze snuitje en absurdistische graafklauwtjes, werd ik uit gelachen.

Gelukkig kwam er ook diervriendelijk advies: kippengaas onder de graszoden, daar komt de mol niet doorheen.

Zo gezegd, zo gedaan.

Het gras ligt nu een aantal weken en tot mijn vreugde zie ik dat de mollen mijn gazon ongemoeid laten. Er zijn wel verse molshopen in de borders, maar daar mogen ze voorlopig hun ondoorgrondelijke gang gaan.

Intussen ben ik me kapot geschrokken van de mollenhaat. Als je op internet kijkt weet je niet wat je ziet. Neem de website van Koos Kisjes, professioneel mollenvanger. Vol trots toont hij foto’s van verdelgingspreparaten zoals fosfaatpatronen, ‘draadklemmen’ en een werktuig genaamd Power Cat, waarmee je ze levend kunt vangen”.

Om het nog weerzinwekkender te maken vertoont Koos Kisjes ook nog mollen die vast zitten in zijn gruwelklemmen, alsmede twee naakte jonge molletjes die hij op sterk water heeft gezet. Het ergste  moet dan nog komen: een foto van, ik citeer: ‘leuke mollensloffen’: Pantoffels, gemaakt van mollen met hun snuitjes er nog aan.

Koos Kisjes meldt dat hij op de televisie is geweest, bij Omroep Friesland. Misschien heb ik iets gemist, en is dit allemaal allang bekend, maar ik vraag me toch af wat actiegroep Wakker Dier en het programma Vroege Vogels hiervan vinden.

De mol is volgens de nieuwe Flora- en faunawet sinds 2005 niet langer een beschermd dier. Maar betekent dat ook dat je er ongestraft gifgassen op kunt loslaten en tot marteling mag overgaan?

Intussen is mijn mollenvrije gazon nog geen millimeter gegroeid. Dat komt door de konijntjes die met honderden tegelijk door het Westerpark hippen en tot mijn favoriete tuinbezoekers behoren. Mijn verrukkelijke gras schrokken ze met grote plukken naar binnen.

Ik heb nog niet op internet durven kijken wat ik er tegen kan doen. Hopelijk zijn konijnen wél beschermd en zijn er geen Koos Kisjes die zich professioneel konijnenvanger noemen.

Wél begrijp ik nu waarom mijn voorganger zijn tuin vol stenen had gestort. ’t Moet een dierenvriend zijn, die erachter is gekomen dat diervriendelijk tuinieren geen sinecure is.

Maar ik zet voorlopig nog even door.