Een schaduwreportage, zes weken na de brand bij Schoorl

Pikzwarte, verkoolde dennenbomen steken af tegen een grijsblauwe lucht. Het is een surrealistisch beeld, dat eerder op een maanlandschap lijkt dan op de bossen van Schoorl. De geur van een oude brandhaard stijgt op uit de grond bij iedere stap die ik zet. Stil is het hier. Geen geluid van bladeren of naalden die tegen elkaar ritselen door de wind, geen spinnen, muggen of wespen. “Het lijkt misschien zo,” zegt Jeroen Pater, boswachter van Staatsbosbeheer, “Maar het bos is echt niet dood, hoor. In de duinen is al overal teken van nieuw leven, maar het bos is een stuk grilliger. Dat duurt nog even.”

Alsof ik van het ene kille, kleurloze landschap zomaar overstap in een vruchtbare, groene oase. Een deken van nieuw helmgras bedekt de glooiende duinen. Sperwers en buizerds vliegen hier af en aan, opzoek naar muisjes die nog geen beschutting kunnen vinden. De vlaamse gaai is al druk bezig om zijn eikels te verstoppen, en ook de spechten laten goed van zich horen. Enthousiast vertelt hij aan verslaggeefster Jeannette Parramore dat de brand juist veel nieuwe kansen bied. Uitlopers van bomen en struiken zijn overal te vinden. “Stiekem toch ook wel een beetje leuk, hè?” vraagt Jeannette aan Jeroen. “Het wordt een heel nieuw ecosysteem hier,” antwoord hij, “we zijn erg benieuwd hoe de natuur zich gaat ontwikkelen, want daar hebben wij nog weinig ervaring mee.” En die ontwikkeling gaat Jeannette Parramore volgen, in het voorjaar zal zij opnieuw naar Schoorl gaan.

Ik mocht mee naar Schoorl om een schaduwreportage te maken. Nadat Jeannette klaar was, nam ik de microfoon over om opnieuw met de boswachter langs de verbrande stukken te lopen. Met opzet heb ik niet te veel geluisterd naar het interview van Jeannette. Ik wilde namelijk met mijn eigen vragen komen en nog altijd even enthousiast en verrast op de antwoorden kunnen reageren, alsof ik er niet eerder over gehoord had. Anders krijg je zo’n geregisseerd interview, waardoor er van een frisse en gezellige reportage niets overblijft.
Het is nog steeds even wennen wanneer ik de recorder om mijn schouder hang, koptelefoon opzet en de microfoon vastpak. Houd ik hem in mijn linker- of rechterhand? En waar moet ik nu beginnen? Maar hier, middenin de hoogste duinen van Nederland, zes weken na de brand, liep ik vol met vragen. Gelukkig had ik al wel voor mijzelf bepaald waar ik het over wilde hebben; Waarom was het bos hier zo eentonig en zijn er nu kansen voor een gevarieerder ecosysteem. Jeroen Pater vertelde hierover alsof hem nog niet eerder naar de natuurramp was gevraagd.

Tegen het einde van de middag, toen de zon door het wolkendek brak, was hij toch echt uitgekletst over Schoorl. Ik vond het nog een hele klus om van al mijn materiaal maar 8 minuten te maken. Want ik wilde alles wel gebruiken, maar ik moest toch echt keuzes maken. En dat vond ik niet gemakkelijk.
Luistert u naar mijn eindresultaat.

Esther van der Hoeven