Dolfijnen in Bolivia - Jeannette Parramore

Hoewel Boliva nergens aan zee grenst, heeft het land wel degelijk dolfijnen. Zoetwaterdolfijnen zien er anders uit dan de dolfijn zoals wij die kennen, nl. met een vreemde bult op hun kop en een lange snuit.  Ze zijn een goede graadmeter voor de kwaliteit van het rivierwater: heb je geen dolfijnen, dan ziet het er niet best uit voor het milieu.

Reden genoeg voor een groep wetenschappers om een internationale dolfijnentelling te houden in Zuid Amerika en Vroege Vogels was daarbij. Dat wil zeggen: bij de laatste etappe, op de Ichillorivier in het Amazonegebied van Bolivia.

Maar om een club van journalisten, onderzoekers en mensen van het Wereldnatuurfonds bij elkaar te krijgen op één boot bleek geen eenvoudige klus. De ontspannen chaos van de  Zuid Amerikanen kwam daarbij vaak pijnlijk duidelijk aan het licht, want nooit in mijn leven heb ik zo lang en zo vaak moeten wachten als daar. Toen we op een avond weer eens aan het drentelen waren bij een gereedstaand busje en ik de "leider" vroeg waarop we nu weer wachtten, was zijn antwoord: "Oh,  I don't know. Just waiting to get in the mood to get into the bus".

Maar toch, na drie dagen van voorbereiding, inpakken, presentaties en bezoekjes aan duurzame projecten en mooie natuurgebieden brak dan toch de dag aan waarop we werkelijk konden inschepen op de expeditieboot. Nou ja, boot? Het had meer weg van een groot drijvend vlot met een platform, voortgeduwd door een langzijliggende kleinere boot met een motor. De onderzoekers zaten verdeeld over zes plekken op het platform van 's morgens vroeg tot dat het donker werd met verrekijkers te speuren naar dolfijnen, ondertussen voortdurend communicerend met elkaar door walkietalkies, hoewel de boot echt niet zo groot was. Waarnemingen werden driftig vastgelegd op voorbedrukte formulieren.

De opwinding was enorm als er dolfijnen werden gezien. Vooral als ze in groepjes langskwamen en de fotografen en cameramensen voor de gek hielden. Telkens als iemand dacht het plaatje van zijn leven te kunnen maken, dan doken de dieren weer op een volstrekt andere plek op.

Door alle opwinding zou ik bijna vergeten waarom ik er was: een serie mooie reportages maken over het kwetsbare gebied  en de dolfijnen in het bijzonder. Expeditieleider Fernando Trujillo wilde dan wel graag vertellen waarom dolfijnen zo belangrijk zijn, maar een rustig gesprek werd het niet: zijn ogen speurden voortdurend de rivier af en op onverwachte momenten was hij weer verdwenen.

En zo ging het de hele week: het was maar afwachten wat je tegenkwam, of de afspraak die je had gemaakt nog wel doorging, of we de dag daarop inderdaad zouden aanleggen of toch maar weer doorvaren.  Langzamerhand kwam ik er achter dat het maar beter was om me daar niet tegen te verzetten, want dat had geen enkele zin. Het veranderde niks en ik werd er niet vrolijker van. Uiteindelijk kwam alles toch wel goed. Een ontspannen chaos heeft nl. ook voordelen: er kan ook altijd weer van alles geregeld worden. Zoals een bootje om 's nachts naar kaaimannen te speuren of een privé-excursie naar een lagune.

Wat was het vreselijk wennen om weer thuis te zijn, want hier is iedereen op tijd.

Jeannette Parramore, verslaggever Vroege Vogels