Dolf Jansen: Planet B

Planet B

Als alles goed is zijn we op dit moment halverwege de grootste klimaatconferentie ooit gehouden, en zou het zomaar kunnen dat dik 400 kilometer hiervandaan plannen worden gesmeed om onze aarde te redden, danwel dat duizenden mannen en vrouwen in pak zichzelf daar langzaam vastdraaien in economische kulargumenten en tegengestelde belangen. Precies een week geleden wandelde ik op vermoeide benen het Museumplein in Amsterdam op, alwaar ik de Klimaatparade mocht openen en op pad sturen. Wat me daar trof, die paar uur dat ik er was, was de bevlogenheid en betrokkenheid van zoveel mensen en organisaties, en de creativiteit in het uiten van boosheid, ongeloof over het huidige systeem, liefde voor alles wat we om ons heen zien en hoop, gelukkig. 

En veel symboliek, ook. We zagen allemaal de foto’s van de duizenden schoenen in Parijs, waar niet geprotesteerd mocht worden, maar het op die manier toch gebeurde. Ik hoop van harte dat heel veel schoenen bij elkaar ook een soort belediging is voor extremisten die denken dat ze onze vrijheden en leefwijze kunnen kapotmaken met geweld en terreur. No way, Abu Bakr! En als er volgende keer ergens een demonstratie is waar ik eigenlijk geen tijd voor heb, stuur ik gewoon een schoen, dan kun je zelfs meerdere manifestaties tegelijk ondersteunen. En nog snel ook, als je mijn soort schoenen hebt. 

De eerste symboliek die ik vanaf het podium zag was een muzikante die een plantje op haar hoofd had geplaatst, volledig geintegreerd met haar kapsel en alles eronder. Ik zei hoe mooi ik het vond, en hoe passend bij de sfeer van de dag, maar ook dat het wellicht toch slim was om dat plantje op maandag even af te zetten, bijvoorbeeld als ze een belangrijke sollicitatie had; iemand anders uit het publiek antwoordde dat dat niet hoefde als ze ging solliciteren bij een kwekerij, waaruit maar weer blijkt dat je wel een microfoon kunt hebben, maar dat geeft je nog niet het laatste woord, laat staan gelijk, maar goed, dat hoef ik Menno natuurlijk niet uit te leggen…

Wat me altijd het meest raakt bij dit soort bijeenkomsten zijn de spandoeken waarop mensen in een woord of een zin weten neer te zetten waar ze voor staan, waarom ze daar staan en lopen. In de regen ja, en dat was inderdaad geen klimaatverandering, dat was gewoon Amsterdams tyfusweer.

Ik las Act now or swim later, en kan u verzekeren dat dat voor mij nog veel meer reden is te doen wat ik kan doen, te laten waar ik zonder kan. Ik heb evenveel met zwemmen als de kolenlobby met schone lucht. En op dat zwemmen aansluitend zag ik nog Raise your voice, not our sealevels , afkomstig van Greenpeace, die ook nog met een overduidelij opgezette ijbeer rondreden….die gaan ook ver hoor, enteren grote schepen, vallen Japans walvistuig lastig, gaan met rubberbootjes door de hoogste golven en offeren gewoon die ijsbeer voor de goede zaak. Maar goed, die ijsbeer had er zo te zien vrede mee, hij vond alleen die wieltjes onder zijn stoere poten een beetje Gerard Joling. 

Later op zondag zag ik nog een foto gemaakt aan de westkust van County Clare, Ierland, mijn moederland: een immens spandoek aan de Cliffs of Moher met Keep it in the ground. Een groots beeld aanluitend op wat ik hier jaren geleden al eens beweerde: ook en zelfs als je klimaatverandering ontkent zijn er allerlei redenen om de aarde niet verder uit te putten, niet op te maken wat er nog is.

En dat brengt me, terwijl ik denk aan iedereen die zich nu betrokken toont bij de strijd tegen klimaatverandering, die miljoenen klimaatparade-lopers wereldwijd, de ondernemers, de Jonge Klimaatbeweging, een behoorlijk deel van de politiek en wij als luisteraar van Vroege Vogels, op het beste spandoek dat ik zag: There is no planet B. Zo simpel is het, dit is wat we hebben, dit is waarmee we het moeten doen, dit is onze aarde. De enige. Laten we er lief voor zijn. 

Prettige zondag!

Make love not CO2