Dolf Jansen: natuur op loopafstand

Volgens Dolf Jansen maakt het niet uit waar je ook bent, waar je ook woont en werkt, waar je ook moet zijn, de natuur is altijd op loopafstand. Werk, deadlines en soms zelfs stress, in de natuur kan je daar even helemaal los van raken.

Lees hieronder de gehele column

Omdat het voor niemand prettig is als ik te lang en te vaak thuis ben, zeker niet voor degene waar ik dat huis mee deel, ben ik deze week weer begonnen met toeren. Precies 29 dagen na de laatste voortelling van de oudejaars, die ik met jong talent Lebbis wist te volbrengen – 85 voorstellingen in iets meer dan 4 maanden, Lebbis kan sinds kort weer vast voedsel nuttigen - begon ik met weer andere jonge talenten samen aan de Ramadanconference. Een avondkomedie over cultuur en cultuurverschillen, over couscous en het Belgische wegennet, over een Utrechtse Marokkaan, een Brusselse Turk en een halve Ier, die het samen proberen eens te worden. 

En waarom ik dat op deze groene vroege plek met u deel, omdat ik me als ik zo’n toertje begin, me eigenlijk elke stad waar we gaan spelen verheug op de natuur, die ik gaat treffen. De looproutes die ik ga overwinnen. De uitzichten die ik ga krijgen, zolang mijn magere beentjes me willen dragen. Eerder van de week ging dat over het Zuiderpark in Den Haag. En een stuk Haarlemmermeer, waar het uitzicht dusdanig is dat je je afvraagt of er voorbij Nieuw-Vennep überhaupt nog iets bestaat. 

Er is, dat weet ik na 35 jaar met een tas vol grappen, gedachtes en gedichten door het land reizen, zoveel moois. Ja, de natuur heeft het niet makkelijk. En ja, ook uit het extra onderzoek dat door de agrolobby was afgedwongen, bleek dat. Maar het moois is er en we mogen daarin. We mogen dat zien en voelen en ruiken. We mogen daarvan genieten. 

Vanavond - want deze zondag is voor mij een werkdag van vroeg tot laat - ben ik in Arnhem. Het Posttheater bevindt zich op een paar kilometer van Park Sonsbeek. En als ik daar op mijn loopschoentjes even doorzet, pittig klimmetje, lange afdeling, ben ik alweer richting Schaarsbergen en daarmee in wat de Veluwezoom heet. Ik weet niet wat het lijf deze namiddag aan gaat kunnen, maar ik verheug me op de wat modderige paden en de vele boomtakken die nog kaal zijn, maar stuk voor stuk klaar zijn voor knoppen en bladeren en andere lenteachtige uitbarstingen.

Morgen: Almere, waar ik twee tournees geleden verzeild wist te raken bij de Noorderplassen, schelpenpaadjes, meertjes, jonge aanplant, die op sommige plekken echt wel een beetje op leeftijd begin te raken. Ik zeg, dinsdag Hengelo, u roept - als u daar in de buurt woont - Groot Driene en Klein Driene! Waarbij ik gelijk opmerk dat bossen, bossen in Twente echt een andere sfeer hebben dan in zeg, Drenthe of de Utrechtse heuvelrug. Het kan niet de taal zijn, dat begrijp ik ook wel, maar het is anders, het loopt anders.

In de paar weken hierna, loop ik vanuit Tiel langs de Waal in Zwolle, door het buitengebied richting Herfter Wetering. En als ik mijn fysieke vermogens goed inschat, nog terug ook, ruim op tijd voor een fijne avond in Odeon. In Rotterdam langs de Maas, oké, meer skyline dan natuur, maar een rivier naast je geeft licht, lucht en energie. In Amsterdam, door het naar die stad vernoemde bos. In Dordrecht zou ik de Biesbosch in kunnen, als ik een kikker was. De Leidse Hout, Amelisweerd, het Haagse Bos. Om de natuurtour op 5 maart af te sluiten tussen bomen en vennen, de Stratumse Heide net buiten Eindhoven. 

Wat ik bedoel, is dit, we moeten allemaal werken, we moeten allemaal werken, we zijn allemaal onderweg en we moeten dingen. We voelen deadlines en soms zelfs stress.

Maar, als je er oog en oor voor hebt, kun je dat allemaal eigenlijk elke dag wel even loslaten, omdat je waar je ook bent, waar je ook woont en werkt, waar je ook moet zijn, de natuur op loopafstand hebt.

Soms is het een aangelegd bos, soms nauwelijks meer dan een park. Soms is het een bos waar zelfs de ultraloper van zou denken, oké, tijd hem om te draaien, je weet nooit waar en hoe laat de wolf zijn werkdag begint.

Wat ik bedoel is, het leven dat ik leid, is soms vermoeiend, soms zelfs veeleisend, maar door van natuur, naar natuur, naar natuur te gaan, door de ene mooie plek voor de volgende in te ruilen voel ik die vermoeidheid nauwelijks en voel ik me vooral bevoorrecht.

Fijne zondag.