Dolf Jansen: Laat de natuur onze leraar zijn

Dolf Jansen zich deze week laat inspireren door het boek van Rick Rubin. Deze schrijver en muziekproducent (bekend van Metallica tot Justin Bieber) maakt een prachtige verbinding tussen de natuur voelen, zien en meemaken en de realisatie dat we er deel van zijn. 

Lees hieronder de gehele column:

Ik kan me voorstellen, lieve vroege luisteraar, dat u sinds een dag of tien, elf, wat bezorgd bent. Door de verkiezingsuitslag en dan voor de mogelijke gevolgen vooral, voor natuur en klimaat. Ik bedoel, een mogelijke coalitie bestaande uit een partij die klimaatbeleid samengevat ‘knettergek’ vindt, aangevuld met een agrarische belangenclub, een grote club conservatieven, gedoogd door een partij die zich liberaal noemt, maar de belangen van ondernemers en het grote geld eigenlijk altijd voor laat gaan, en dat dan in eerste instantie bij elkaar verkend door een man, die als columnist in de Telegraaf niet per definitie een natuurbeschermer lijkt. Zucht. Ook ik houd mijn hart vast!

Uit het bovenstaande leid ik af dat u, en ik trouwens ook, behoefte heeft aan wat moois, wat hoopvols. En mooi ben ik wellicht niet, maar hoopvol is ‘my middle name’. Dat weet u. Ik lees een boek van Rick Rubin. Een man die u wellicht niet naast uw zondagochtend ontbijt op deze plek verwachtte, maar toch. Rubin is een man, die zowel in muziek met gierende gitaren als in Amerikaanse hiphop, grote naam heeft gemaakt als platenbaas en vooral als producer. Hij werkte met Red Hot Chili Peppers, Slayer, Metallica, System Of A Down en ook met Beastie Boys, Jay-Z, Eminem en Run-D.M.C. En ja, veel later in zijn carrière, hij is nog zeer actief, de man is 60 en uit ervaring kan ik u verzekeren dat dan nog heel veel moois mogelijk is, maakte hij prachtige, bijna akoestische platen met Johnny Cash en Neil Diamond.

Maar, al dat moois en spannends is niet waarom ik vandaag over hem spreek. Hij bracht begin dit jaar een boek uit: The Creative Act. Waarin hij creativiteit van alle kanten belicht. Dat is fascinerend voor een maker en schrijver zoals ik ben, maar ook voor iedereen die zich bij iets moois, iets dat je hoort of meemaakt of leest of ziet, afvraagt waar dat toch vandaan komt?

Hoe de zanger die melodie vond. Hoe de dichter die woorden bij elkaar kreeg. Hoe de schilder, afijn u begrijpt wat ik bedoel.

Een hoofdstuk in het boek heet ‘Nature as a teacher’. En dan komen we samen weer op iets bekender terrein. Rubin beschrijft de natuur als ‘het grootste kunstwerk dat we kunnen ervaren’. Hij noemt de bergen, oceanen, woestijnen en bossen. Maar ook de maan en de sterren, die ons elke nacht weer iets nieuws en unieks laten zien. Een quote: ‘There is never a shortage of awe and inspiration to be found in the outdoors’. Overal waar je bent in de natuur kan je in ongeloof om je heen kijken en geïnspireerd raken. En, ook een mooi feit, je hoeft de natuur niet te begrijpen om ervan te genieten. Het is voldoende om je te realiseren dat je iets ziet, iets meemaakt dat eigenlijk ongelofelijk is.

En natuurlijk, het kan een Canyon of bergpas zijn, op een plek hier duizenden kilometers vandaan en een moment en uitzicht dat je altijd bijblijft. Maar evengoed het bospad waar u straks wandelt met bomen, die u al zo vaak zag. Maar die er stonden en staan en blijven staan, wie er ook in ‘Het Torentje’ gaat plaatsnemen, over een paar weken of paar maanden of begin 2025.

Rubin beschrijft de schoonheid van vogels in de schemering. Een boom die er al leek te staan toen Adam en Eva het oneens waren over die appel. En de oneindige hoeveelheid kleuren, die de natuur ons op bijna elke plek geeft. Als je uitkijkt over de zee, als je op dat bospad echt om je heen kijkt, als je een steen opraapt en alle facetten tot je neemt. Rubin maakt een prachtige verbinding tussen de natuur voelen, zien en meemaken en de realisatie dat we er deel van zijn en dat dat weer betekent dat je in een creatief proces niet alleen je eigen unieke beelden maakt of muziek of gedicht of een column zelfs, maar daarmee ook de connectie met alles om ons heen, met de natuur, met de planeet versterkt. En ik geloof dat we dat gevoel, of het zich nu uit in iets creatiefs of in actievoeren of in veranderd gedrag of zelfs in bomen planten, dat we dat de komende tijd extra nodig zullen hebben.

Laat de natuur onze leraar zijn. Onze leidraad, onze inspiratie. Laten we ons zo min mogelijk aantrekken van politici, die nog steeds denken dat onze prachtige planeet een verdienmodel is waar we met hard beleid, hoge hekken en rokende schoorstenen op voort kunnen.

‘It is true: communing with nature that we move closer to our own nature’.

Prettige zondag.