Dolf Jansen: HIER!!!!

De man staat op een grasveld dat betere tijden heeft gekend, de man zelf zo te zien ook. De hond heeft daar geen last van. Wellicht herinnert een hond zich niet zo gek veel als hij met het baasje op een modderig stuk groen staat en de baas een balletje heeft.

Het model hond, laat staan type meer specifiek, of serienummer zelfs,  kan ik niet met u delen, ik weet van honden ongeveer evenveel als van auto’s en daarbij kom ik ook niet veel verder als het is een blauwe of Jezoes, wat een afzichtelijk grote bak. Die man heeft een hoop compensatie nodig zo te zien. Deze zat ergens tussen lichtbruin en vaalblond in en dan heb ik het logischerwijs alweer over de hond, afgelopen woensdag op dat verregende grasveld bij de Oudekerker Plas. Ik liep, het zal u niet verbazen, er wel hard, maar ook weer niet te hard, want de wind woei fel tegen en ik wilde niks missen van de interactie tussen hond en man.

Hij had dus een bal, de man, en de hond wilde niets liever dan die bal in zijn bek of mond. Of zijn het juist weer paarden die een mond hebben. En waarom zie je nou nooit eens een paard een bal apporteren of een hond over strategisch geplaatste hekken en andere obstakels springen, zonder ooit één weigering, want honden weigeren niet, nee honden dòen! Uitroepteken. De man gooide de bal zo ver mogelijk weg, de hond stoof erachteraan in een waas van opspattend water en kluiten modder. Terwijl de man zijn leven en fouten dienaangaande overdacht, had de hond de bal alweer te pakken en stormde terug als een VWO-leerling naar een rekentoets. Oké, dat is geen goeie vergelijking, maar u begrijpt wat ik bedoel.

De hond bracht de bal terug, de man pakte de bal aan en op dat moment denk ik: het is gedaan, het is duidelijk. De man heeft geworpen,  de hond heeft zijn kunstje getoond, ze vinden elkaar leuk genoeg om dit te delen en dat ook nog allemaal in de woest-natuurlijke omgeving van grasland, bossages  en een meer met schuimkopjes. Maar, nee tot mijn verbaastering pakte de man de bal aan, verbaastering is trouwens verbazig met verbijstering, en werpt hem gelijk, met alles wat hij in zich heeft, wéér weg, een andere kant op zelfs met wind mee, waardoor de bal meters verder belandt. En de hond, verdomd, denkt niet: zoek jij het effe lekker uit met je bal en je wat mislukte persoonlijke leven. Nee hoor, de hond gaat zo mogelijk nog enthousiasterder dan net achter de bal aan, haalt ‘m op en brengt terug, en ja hoor daarna nog een keer en nog een keer en nog een keer.

Na vier worpen of zo heb ik het door, denk ik: de man wil helemaal niet dat de hond de bal ophaalt, de man wil even rust. De man stuurt de hond zo ver mogelijk bij hem weg en de hond vindt het eigenlijk ook wel prettig, maar genetisch of emotioneel gedwóngen om de bal te retourneren, zo gauw hij hem weer tussen de tanden heeft.

Terwijl ik doorloop, zo soepel als u van mij gewend bent, denk ik: als ze eigenlijk helemaal niet samen willen zijn al is het maar tijdelijk, waarom maken ze het dan niet gewoon uit, de man en de hond. Al is het maar tijdelijk. Dan kan de man geholpen door frisse wind en de vrijheid van de natuur de juiste beslissingen nemen om zijn leven weer op de rails te krijgen en de hond, de hond die bedenkt wel wat. Ik moet opeens denken aan de vraag: Why does a dog lick his own balls? Because it can! Afijn, doe ermee wat u wilt.

Ik begrijp de hond niet altijd, maar dat geldt voor de meeste mensen, ik bedoel ...ook, ook dat geldt voor de meeste mensen ook, die begrijp ik meestal ook niet. Maar dat houdt het leven spannend. Halverwege Abcoude dacht ik aan een documentaire van Coen Verbraak die ik zag over veteranen van oorlogen waarin wij verzeild raken: Libanon, voormalig Joegoslavië, Irak. De trauma’s die nooit meer weggaan, de beelden, de angsten. En hoe een hond een man met PTS kan bijstaan, zijn stress herkent, hem eruit haalt en in leven houdt. Het raakte me, je zag hoe ze er voor elkaar waren, hond en man, en hoe mooi dat kan zijn ook zonder bal. Fijne zondag.