Dolf Jansen: ananas

Anananananas. Ik was in een tuincentrum, al was het maar omdat ik als columnist van dit onvolprezen programma op elke plek moet en wil kunnen bevinden waar iets van natuur aan te treffen is. Dus in het bos, langs de kust, in het rivierenland, de heuvels, op de boerderij en ja, ook het tuincentrum dus. 

Lees hieronder de gehele column: 

In mijn jeugd, ik spreek van de vroege jaren zeventig van de vorige eeuw, bestond er ééntuincentrum in de stad waar ik woonde. En wellicht was dat wel het enige überhaupt in het Koninkrijk der Nederlanden. Wij boomers hebben ons leven geleefd en dit land opgebouwd zo goed als zonder tuincentra. Uitroepteken. Een tuincentrum? Uh, dat tuincentrum was een uit z'n krachtige gegroeide kas, met een kassa aan het eindje. Je kocht er potgrond potten om die potgrond in te proppen. En als je heel wild ging nog wat planten om in of naast die potten te proppen. 

Een keer zag ik, hardlopend langs het tuincentrum, want dat lag langs de route die ik de eerste vijftien maanden van mijn loopbaan elke avond aflegde, een bord met een aanbieding voor aardbeienplantjes. Aardbeienplantjes! Ik liep de rest van de training met een duizelend hoofd. Ik had tot dat moment geen idee hoe aardbeien precies groeiden en had al helemaal geen idee dat je de desbetreffende plant of plantjes ook kon aanschaffen en dat die wellicht in ons achtertuintje van drie bij vier zouden kunnen staan, kunnen groeien, ook. Ik spreek van de tijd dat winters nog echt koud en zomers maar heel soms mooi waren en dat ik dan te zijner tijd samen met mijn moeder, ik was vijftien toen, die aardbeien zou kunnen plukken om jam mee te maken of een aardbeientaart. 

Maar nu, geachte vroege luisteraar, is alles anders. De stad, die ik bewoon, heeft meerdere tuincentra ter grootte van een plattelandsgemeente. Je gaat van tuinmeubelen naar hardhouten Boeddhabeelden en van aerodynamische gieters naar zevenenveertigduizend verschillende plant- en bloemachtigen, die allemaal op een ander moment geplant kunnen worden, die gaan bloeien, geur verspreiden, vrucht dragen of hun schoonheid met jou delen. Ik kan het niet aan. Dat hoort u wellicht aan mijn stem, de omvang, de keuzes, de oneindige hoeveelheid tinten, kleuren, geuren en tuindeuren ook. De vrolijke medewerkers, die allemaal meer groene vingers aan een hand hebben dan ik tot nu toe in mijn hele leven gezien, laat staan gevoeld heb. 

En toch was ik er, onlangs. Ik ga daar niet op in, maar het zat ergens tussen milde dwang en grote liefde in. En ik had zelfs originele stukjes van de Domtoren kunnen kopen. Ja, ik woon in Utrecht, om mijn eventuele tuin op te klooien. Hoe komen ze daaraan? Blijft die toren wel overeind? En waarom zou ik een halve baksteen tussen mijn kleine maagdenpalm en mijn vlinderstruik plempen? Maar wat me het meest raakte een ananas plant. Dat is net als met aardbeien alleen dan wat groter en wat geler en met van die stekels aan haar schil. Ik vermoed dat de klimaatverandering nu dusdanig is dat kokosnoten, ananas, papaja’s en wellicht ook coca in de Flevopolder fluitend uit de grond schieten. Maar het gaat me nu even om de aanprijzing bij dit prachtige stukje natuur. De ananas plant werkt tegen snurken. Nee, u hoeft daar niet te eten. U hoeft de bladeren niet te drogen en te roken. U hoeft zelfs niet de snurker naast u met de keiharde schil van een ananas te bewerken als het snurken weleens scheurend uit de hand loopt. Het in de slaapkamer plaatsen van de ananas plant is voldoende voor een rustige nacht, zeker ook akoestisch. Of het werkt, weet ik niet. Hoe het werkt al helemaal niet. Maar iedereen weet, iedereen weet dat een goede nachtrust, het seksleven zeker en juist op de zondagochtend zeer ten goede komt. Dus de kans dat u op dit moment helemaal niet naar mij luistert is best groot. 

Ik wens u mede daarom een hele fijne zondag.