Dick Ket: Duiven

Kijkend naar de indrukwekkende opening van de Olympische Spelen te Peking,  kwamen onwillekeurig flarden boven van wat ik over China had gelezen ten tijde van MAO, de grote roerganger.  Die tienduizenden menselijke duiven op de tribune, deden mij de schrik om het hart slaan. Zouden er in China nog steeds geen duiven zijn. Ik meen me te herinneren in de zestigerjaren van de vorige eeuw iets gelezen te hebben over die Gele-Rivier-zwemmer. Mao had becijferd hoeveel graankorrels de vogels per jaar wel niet pikten van de werkende klasse. Daar konden behoorlijk wat monden mee gevoed worden. En dan heb ik het niet over vogelbekjes of vogelnestjes. Pure diefstal dus.

Tel hierbij, dat dit immense grote land met enige regelmaat getroffen werd door echte natuurrampen - naast de rampen die veroorzaakt werden door verkeerde, bureaucratische planning van de Communistische Partij - en het lag voor de hand, dat de Chinezen vogeltjes gingen vangen. De actie werd zo’n doorslag-gevend succes, dat een jaar later de insecten vrij spel hadden - om in de geest van de Spelen te blijven - en de oogst in record tijd naar binnen stouwden. Van een dergelijke schranspartij hadden de vogels - zelfs in hun stoutste verwach-tingen - niet kunnen dromen.

Ik moest hier aan denken, omdat de Chinese regisseur in een groot spektakel als deze opening toch is, niet in staat was echte vredesduiven uit de hoge hoed te toveren. Ik hoorde de verslaggever zeggen, dat deze kunstfluiters een lo-gisch gevolg waren van de rampzalige opening van de Spelen in Seoel. Daar waren er een paar duiven levend verbrand. Dit tot afschuw van ons wes-terlingen. En waarschijnlijk tot droefenis van de Koreanen, die gebraden duif best op prijs stellen en nu dit lekkere hapje aan hun mond voorbij zagen gaan.

Maar ik heb zo mijn twijfels. Ik vrees dat de vredesduif inderdaad aan het uit-sterven is. Was deze vroeger een graag geziene gast op Trafalgersquare, of de Piazza San Marco - wie is daar niet gefotografeerd met tientallen duiven op hoofd, armen en benen -  nu is het bijna strafbaar om deze gevleugelde vrien-den, waar je tot voor kort nog zakjes pinda’s voor kon kopen, te voeren. In Amsterdam worden m.i. duiven alleen nog maar getolereerd, omdat zij als voedsel dienen voor de buizerd.

Enige tijd geleden ging ik naar mijn drukker. Voor een plaatje van een vredes-duif. U moet weten: ik ontwerp mijn kerstkaarten deels zelf. Ik heb vele boeken doorgebladerd, maar nergens een plaatje van zo’n duif. Dat geeft toch te den-ken. Ik heb deze vogel toen zelf maar getekend. Hierbij heb ik gelukkig mijn naam mee. Maar het is toch eigenlijk tragisch, dat een vogel die zo in verband wordt gebracht met vrede, steeds meer naar de achtergrond wordt gedrongen. Is dat, omdat we die vogelenpoep zat zijn. Dat zou kunnen, want we zijn poep sowieso beu. Hondenpoep staat bovenaan de lijst van grote ergernissen. Dan zwijg ik nog over het mestoverschot.

Of zijn we de vrede moe. Want laten we wel wezen: altijd vrede is toch net zo vermoeiend als altijd glimlachen. Vraag dat maar aan de Chinezen! Er is ook geen zicht op een ereschavot. Hoogstens op een schavot voor foute mensen.

Als we de slogan van deze Spelen nu eens iets zouden aanpassen?! One World, One Dream, One Peace. Dan hoeven we zelfs geen duiven meer los te laten. Alleen de ‘sky’ is dan al onze ‘limit’. Om dit alsnog te realiseren moeten we misschien de heren Nico de Haan en Mient Jan Faber - voormalig vredes-goeroe - de til doen uitvliegen. Geringd, voor de zekerheid.