Desiderius Diderickus: Alzheimer

Vanaf het moment dat ik trouwde, ben ik heel bewust met het milieu bezig geweest. Het streven was er altijd op gericht mijn rentmeesterschap - hoewel ik principieel geen kinderen op deze aardkloot wilde zetten - naar eer en geweten uit te oefenen. Dus vanaf het begin van de zeventiger jaren had ik overal al dubbelglas,  behalve in de brievenbus, daar zat aan de binnenkant wel een klep - tot grote irritatie van de postbode - wanden geïsoleerd en dimmers in de verlichting, later spaarlampen en een deurklopper - in plaats van een bel - dag- en nachtstroom, rendementsketel, die ingeruild werd voor een hoogrendementsketel, gescheiden afval verzamelen. Enfin ik kan nog wel een tijdje zo doorgaan, ik was altijd haantje-de-voorste.

Hierdoor snij ik me behoorlijk in de vingers, producten zijn duur omdat ze net op de markt geschopt worden, vaak allesbehalve goed vanwege de kinderziekten, bovendien doet de overheid in tijden van economische tegenslag er subsidie bij, om mensen vooral aan het werk te houden en als  het een beetje meezit, aan de slag te helpen.

Ben ik volmaakt, nee natuurlijk niet. Dan zou ik God zijn. En God behoede mij hiervoor, al dat gezeik aan mijn kop van ruim 6 miljard  mensen, die elkaar met het grootste plezier  de schedel inslaan om in een goed blaadje bij mij te komen. Vergetend dat liefde verder gaat dan liefde voor macht, geld. 

Mijn zwak is de auto. Maaaarrrrr ik heb een legitiem excuus, ik had altijd snelle auto’s omdat ik op deze wijze binnen de kortste keren andere mensen kon overtuigen. Overtuigen van de noodzaak voor een beter leefmilieu. En 100.000 kilometers per jaar leg ik niet op de fiets af. Ter compensatie verplaatste mijn vrouw zich altijd met het openbaar vervoer, nog trouwens.

Aan mijn autorijden is bijna een eind gekomen, fysiek ben ik moeilijk tot rijden in  staat. Vreemd genoeg loop ik - gaat steeds moeilijker -  meer dan het gros van de mensen, die er beter aan zouden doen juist meer te gaan lopen. Maar ja zij zien lopen als iets normaals, terwijl ik er iedere dag van geniet, dat ik mijn ene been nog voor de andere kan zetten. Ik heb de elektrische rolstoel nu toch al ruim 20 jaar voor me uit weten te schuiven. Eigenlijk vreemd, want die stoel is elektrisch - niet te verwarren met de Amerikaanse - dus milieuvriendelijk.

Ik ben eigenlijk ‘uitgegroend’, ‘uitgemilieud’, ik ontdekte dat alleen veertien dagen op vakantie gaan, nog een nuttige bijdrage kan leveren aan besparingen, zeker als het een eco-vakantie is. Maar ik heb toch het gevoel het eind van de besparingsweg bereikt te hebben. Tenminste dat dacht ik echt tot voor kort.

Maar onlangs ontstond bij de artsen een donkerbruin vermoeden, dat ik wel eens Alzheimer onder mijn leden kon hebben. Een ramp natuurlijk, fysieke ongemakken kan ik met slimmigheden omzeilen, psychische niet, daar loop ik tegenop. Hoe? Simpel!  Ik gooide de inlegkruisjes, die ik draag vanwege mijn ziekte van Crohn in de wasmand om ze te wassen. Zo gek als ik ben, heb ik weer een hele wereld om te ‘milieuen’ ontdekt, hopelijk doet Alzheimer me dit leed  snel vergeten.