De zee is geen akker

De discussie over de relatie tussen fosfaat en visstand is weer opgelaaid. De Stichting voor Wetenschappelijk Natuur- en Milieubeleid (SWNM) legt de schuld van de dramatische achteruitgang van de visstand in Wadden- en Noordzee bij het milieubeleid en de natuur- en milieuorganisaties. Harde woorden van Jan van de Geest, grondlegger van de stichting.

De stichting is voorjaar 2007 opgericht met als doel “de waarheid over wat er werkelijk gaande is in zee en met de visbestanden boven water te krijgen” (bron: Visserijnieuws). De eerste bijeenkomst was in februari 2007 in Urk. Deze werd zeer goed bezocht door vissers die het idee van fosfaattoevoeging in zee wel steunde. Op een bijeenkomst in Nijkerk op 12 januari heeft Jan van de Geest het verhaal van teruglopende voedingsstoffen nogmaals onder de aandacht gebracht, dit keer met de milieubeweging als boosdoener.

Waar de stichting echter aan voorbijgaat is dat het hoge niveau aan voedingsstoffen van de jaren ‘70-‘90 niet natuurlijk was en zelfs het resultaat van slecht milieubeleid. De achteruitgang van visbestanden is niet een gevolg van de achteruitgang van nutriënten, maar van overbevissing.

Wetenschappelijk onderzoek wijst uit dat een verhoging aan fosfaat in het systeem niet leidt tot een verhoogde biomassa aan vis. Een stichting die vanuit wetenschappelijk oogpunt werkt (SWNM) zou dit moeten weten. Er komen wel meer algen, maar dat kunnen ook plaagalgen of algen zijn die leiden tot schuimlagen. Dit is geen gewenste ontwikkeling. Het is mogelijk dat er meer bodemdieren komen, maar ook dit is onzeker. Het complexe zee-systeem laat zich niet sturen. De zee is geen akker.

Bron: Waddenvereniging