Cindy Rosanne van Schendel: Noorderlicht

Een paar maanden geleden was ik op de school van mijn kinderen. Samen met een andere moeder liep ik door de gang.
’Har du sett Nordlyset i går?’ vroeg ik haar. ‘Heb je gisteren het Noorderlicht gezien?’
’Nordlyset?’ ‘Nee,’ luidde haar antwoord en verbaasd keek ze me aan.

Mijn opkomende twijfel negeerde ik. Misschien ben ik de enige die ’s nachts naar de hemel kijkt.
In gedachten haalde ik het beeld terug. Om half één was ik naar buten gegaan. Koud was het niet, net iets onder het vriespunt. Zonder jas aan keek ik uit over de glooiende weilanden naast en achter ons huis. Verderop tekenden het donkere silhouet van het gebergte zich scherp af tegen de lucht. Een rood licht erboven veranderde van sterkte en ook van kleur. Het werd groen en daarna weer rood.

Ik ging naar binnen, schudde mijn man wakker en deed alle lichten uit in de slaapkamer. Samen kropen we achter het rolgordijn. Onveranderd was de lucht en het veranderende licht. 

’Ja, dat is het Noorderlicht,’ zei hij. ’Absoluut en zeker.’

Weer buiten bestudeerde ik opnieuw de hemel. Op een bepaald punt achter de bergen doemde een vurige, schreeuwende mond op. Het rode licht dat als lava werd uitgestoten, waaierde uit tot een langgerekte rode streep. 

Inmiddels had ik het koud gekregen en gleed mijn blik over de witte nevels die in flarden boven het weiland achter ons huis hingen. In menselijke vormen zweefden ze bewegingloos boven het bevroren gras. Ik had al vaker naar de nevels gekeken, mezelf verbazend over de toevallige composities die ontstonden vanuit het niets. Maar deze keer werd ik bang. Ik had het gevoel oog in oog te staan met iets dat ik niet kende en dat sterker was dan ik. Op geen enkel manier kon ik invloed uitoefenen op wat er om me heen gebeurde, en naar binnen gaan wilde ik niet.

Het Noorderlicht, zei ik in gedachten tegen mezelf, kijk naar dat noorderlicht en onthoud alles wat je waarneemt.
Ik besefte dat ik dit moment alleen met mezelf deelde: het Noorderlicht, de nevels, de stilte, de angst en de bergen in de verte.

Gisteren liep ik weer naar buiten. De diepblauwe hemel was gevuld met sterren. De nevels waren weggetrokken, de vurige mond was gesloten en in de stilte bedacht ik woorden om te beschrijven wat ik zag en had gezien.