Carlablog: buxusrevival

Zo dood als een pier leken ze, alle buxus planten die ik afgelopen jaar heb gerooid. Op een stuk of vierentwintig na die het rozenperk omsingelen en een herkansing kregen. Ze staan er nu parmantig bij, alleen op de verkeerde plek. Het rozenperk moet op de schop. Het redden van de rozen was een zinloze optie. De oude knoesten zijn gerooid en liggen klaar om verhakseld te worden tot houtsnippers. Het is even slikken maar soms is tuinieren moordend.

Het perk ligt er desolaat bij. De bovenlaag van de aarde moet worden afgevoerd. Vervolgens komt er een muurtje omheen om het wegspoelen van de grond te voorkomen. Tot nu toe waren het de buxusstruiken die met hun enorme wortelkluiten de grond tegenhielden. Maar door het schuin aflopende terrein werd de helft van de struikjes met aarde bedekt. Ik heb gisteren zes gaten in de harde leembodem gehakt, een halve emmer stenen verwijderd en de buxi gepamperd met compost en veel water.

Als de andere  struiken gerooid zijn en het muurtje eind van de week klaar is gaat het perk in winterslaap onder een dikke onkruidwerende deken. In maart wil ik wilde witte rozen planten. Van die doorbloeiers die de bodem bedekken en resistent zijn tegen ziekten en plagen. Ik vraag me af of de grond nog bewerkt moet worden om de schimmel te verwijderen die de zwarte vlekken op het rozenblad veroorzaakt. Heeft iemand een gif-vrije tip? Ik hoor het graag.

Carla van Lingen