Bomen in een MRI-scan

Wie wil dat nou niet! Iedere week op pad voor een nieuw avontuur. Zo heb ik mijn stage ervaren bij Vroege Vogels. Ik heb een speurtocht gehouden naar de Wisenten, een oeros, in het Kraansvlak bij Overveen. Dat duingebied is gesloten voor bezoekers, maar omdat ik daar als verslaggever naartoe ging voor het poeponderzoek van Marieke Schattelijn, mocht ik met haar door die vlakte struinen. Sluipend door het ongerepte duingebied dat wordt beheerd door wilde dieren, lijkt het wel te mooi om waar te zijn. Voor een dag voelt het aan alsof ik verdwaald ben in een sprookjesbos, maar gek genoeg is Marieke mijn gids die alle details en feitjes uit het Kraansvlak weet. Het is een waar voorrecht om verslaggever te zijn bij Vroege Vogels. Niet alleen kom je op de mooiste plekken die Nederland kent, maar ook leer je veel van de kennis die de geïnterviewden met jou delen. En die twee punten, kennis en natuur, zijn de mijlpalen geweest voor de onderwerpen van mijn serie ‘jonge onderzoekers’.

Na de speurtocht door het Kraansvlak, kreeg ik net zo’n briljante rondleiding door de Slufter op Texel. En de afgelopen week bevond ik mij weer heel ergens anders: op de Wageningen Universiteit laat Paul Copini mij zien hoe hij bomen in een MRI-scan sopt. Voordat ik daar aankwam, had ik geen flauw idee wat ik mij daarbij moest voorstellen. Want niet in plakjes gaan bomen de scan in, maar in zijn geheel wordt er een levende eik, rechtop de MRI ingeschoven. Paul wil overstromingen reconstrueren en dat doet hij door jonge eiken onder water en onder zand te zetten, om te zien wat voor invloed overstromingen op bomen hebben. Voor vier jaar stort Paul zich op dit onderzoek, om hierop te promoveren. Dol enthousiast laat hij mij de boom in de MRI zien. Alle kennis die hij tot nu toe heeft opgedaan met onderzoek, wil hij met mij delen. Fantastisch, daar leer ik ook weer zo veel van. Hoe mooi is het als jij een onderzoek helemaal naar eigen hand weet te zetten, totdat het bijna een deel van jezelf wordt…

Maar eenmaal buiten het universiteitenterrein, bedenk ik weer snel genoeg dat ik het nog veel mooier vind dat ik als verslaggever voor gedurende een week in een onderzoek duik en de week daarop weer ergens anders langs mag gaan. Ik moet er niet aan denken om mij vier jaar lang blind te staren op één onderwerp. Knap hoor, zoals wetenschappers dat kunnen. Tja, wie zal dat nou niet willen, verslaggever zijn bij Vroege Vogels.

Stagiaire Esther van der Hoeven