Blog uit Parijs: Van Kerry tot Eickhout

In de nacht van donderdag op vrijdag is er door allerlei groepen achter gesloten deuren vergaderd. Ik denk dat klimaatgezant Michel Rentenaar nu net wakker is. Hij heeft doorgewerkt tot zes uur vanochtend en kwam net op tijd in zijn hotel voor het ontbijt. Daarna begon pas zijn nacht – en die van honderden of misschien wel een paar duizend andere onderhandelaars en begeleidende staf. Dus is het nu bijna saai-rustig in Le Bourget. Nergens onderhandelaars te zien, want voorzitter Fabius heeft een nieuwe tactiek. Geen plenaire vergadering, zelfs geen groepsonderhandelingen of indaba’s, maar 1 op 1 overleg met de grootste dwarsliggers. Dat heet, ik krijg het jargon steeds beter onder de knie: bilaatjes. Afkorting van bi-lateraal, gesprekken tussen twee (bi) partijen. Dat gebeurt nu ‘all over Paris’ in allemaal hotels en geen waarnemer komt erbij. De verwachting is dat dat de hele dag gaat duren en omdat Europa niet tot de dwarsliggers hoort hebben ook de Nederlandse onderhandelaars een middagje vrij. Heb ik me laten vertellen, al weet je het natuurlijk nooit zeker.

En dan plotseling komt er weer een groep van twintig mannen en een enkele vrouw veel te snel wandelend door de gangen van Le Bourget. Dan zie ik dat de mannen aan de randen van de groep bijna allemaal een "oortje" in hebben. Dat betekent: beveilgers. En zoveel, dan moet het een V.I.P. zijn die ze begeleiden.

In Kopenhagen, dat was bij COP15, zag je dat ook veel. Ik herinner me dat je regelmatig zo'n kluwen mensen voorbij zag komen. Meestal met een paar camera's er om heen. Als je dan niet kon zien wie er middenin de kluwen liep (dat moest de V.I.P. zijn), dan was het bijna altijd een Frans sprekend gezelschap. Met in het midden president Nicolas Sarkozy, die is nameljk zo klein dat je alleen de entourage zag. 

Nu ik weer zo'n kluwen tref hoef ik niet lang te zoeken. De man met de oranje das - daar draait het om. John Kerry, minister van buitenlandse zaken van de Verenigde Staten. Hij heeft een lekker tempo, met zijn lange benen. Voor Amerika is het blijkbaar belangrijk om nu, in de laatste twee dagen, een zwaargewicht af te vaardigen. Ik hoor waarnemers zeggen dat dat een goed signaal is, maar anderen roepen even hard dat Kerry hier naar toe komt om zaken tegen te houden. Maar ik vraag me af waarom hij nou speciaal een oranje das heeft omgedaan (de verjaardag van de Nederlandse prinses Amalia was drie dagen geleden, John).

Dichtbij Kerry kom ik niet; er zijn een paar Amerikaanse collega’s die al snelwandelend een vraag stellen, maar dan glimlacht een politicus slechts. Ik ben op weg naar een Nederlandse zwaargewicht (groenste man van ons land in 2014), Europarlementslid Bas Eickhout. Als wetenschapper zat hij al in dit klimaatwereldje en vanaf Kopenhagen bij COP15 in 2009 is hij als politicus aanwezig. Gematigd optimistisch, maar op zijn hoede voor voetangels en klemmen. “Natuurlijk is het mooi dat er nu over die bovengrens van 1,5 graden opwarming gepraat wordt. Maar pas op! Als de voorstanders dat per se in het slotakkoord hadden willen, dan moet je daar veel voor inleveren, want een land als Saoudi-Arabië is fel tegen. Die zullen er alleen in mee stemmen als bijvoorbeeld het beprijzen van CO2 er niet in komt. Het is dus goed dat het nu een geaccepteerd agendapunt is geworden, die anderhalve graad, maar focus je niet alleen daar op.”

Samen wachten we op drukkere tijden. De hectiek van de afgelopen tien dagen was wel eens wat te veel, maar de saaiheid van nu is erger.

Joost Huijsing (Verslaggever Vroege Vogels)