Blog uit Parijs: Franse slag

Fantastisch om te zien hoe duizenden rustig een dag extra blijven. Het klimaatproces kent bijna alleen mensen die er veel voor over hebben. Vrijdag het eind van de COP, maar het loopt uit? Pas de problème!

Wel een probleem trouwens voor de inwendige mens. Ik heb ons Parijse appartementje al opgeruimd vanochtend en er was niks meer in de koelkast – geeft niet, ik neem wel een petit dejeuner (inderdaad: ontbijt op z’n Frans) in Le Bourget.

Dat valt tegen. De fameuze croissantjes gaan aan onze neus voorbij.Er lopen nog steeds vele duizenden mensen rond, maar de meeste kiosken, broodjesverkopers en restaurantjes staan op de weekendstand:dicht, closed, fermée. De firma ‘Paul’ die overal trots aankondigde dat ze dagelijks 10.000 verse broodjes klaar maken, heeft de luiken gesloten. De enkele tent die nog wel open is zie je al van verre: daar staat een lange rij wachtenden. Ken je die bordjes in de Efteling? “Vanaf hier een wachttijd van een uur.” Die waren hier ook goed van pas gekomen.

Maar niet getreurd: we hebben een klimaatakkoord! Ik kom Jos Cozijnsen tegen – een milieu-jurist. Hij vertelt vrolijk dat hij van de 21 COP’s er 20 heeft bijgewoond – alleen toen er een geboorte in huize Cozijnsen plaats vond heeft hij er eentje gemist. Ik vraag: “Geef van al die klimaattoppen die je meemaakte Parijs eens een plek.” Zonder aarzelen: “Nummer 1”

Dat is de sfeer die heerst. Zelfs Milieudefensies nieuwe directeur, Donald Pols, loopt grijnzend rond. Eerder deze week was hij vrij negatief, maar dit nieuwe klimaatakkoord mag er zijn. Donald begon zijn nieuwe baan op 1 december, ook het onderhandelbegin van COP21. “Ik val met mijn neus in de boter – meteen een klimaatakkoord. Het eerste na ‘Kyoto’ maar bindender, en met meer deelnemers.”

Donald maakt zich wel zorgen over de paragraaf ‘Loss & Damage’ over de ontwikkelingslanden die tot nu toe weinig hebben bijgedragen aan de CO2-uitstoot, maar die er nu wel voor boeten. Ze zullen zelf vooral mee moeten betalen.

Dan denk ik altijd aan Tuvalu, het eilandstaatje in de Stille Oceaan waar het water letterlijk tot aan de lippen staat. De zeespiegel stijgt en ze waren niet meer dan een klein stukje boven N.A.P. Donald: “Ze hebben geen geld om er iets tegen te doen, ze kunnen hun land niet ophogen. Wij betalen zelfs hun verhuizing niet. En waar moeten ze heen, in deze tijd waar vluchtelingen minder en minder welkom zijn…"

Joost Huijsing