Begijn Le Bleu: Kom mee naar buiten

Columnist Begijn le Bleu weet dat de natuur de oorzaak van de extreme weersomstandigheden niet weg kan nemen, maar kan wel kleine oplossingen bieden. Denk dan aan een paar boompjes langs een stenen terras.

Lees hieronder de gehele column:

9 september. Ik loop voorbij een stampvol terras in de stad. Het is aangelegd met betonnen klinkers en asfalt. De hitte weegt en de warme walm van bier, nicotine en parfum vult mijn neusgaten. De ober kwakt een plateau met biertjes neer en puft zwetend naar het volgende tafeltje. Er staat geen enkele parasol op het terras. Laat je pils er vijf minuten staan en het kookt in je glas. Het is de warmste septembermaand sinds het begin van de metingen.

8 november. Ik passeer hetzelfde terras. De afvoeren kunnen het vele water van de neerslag niet meer slikken en heeft de plaats omgetoverd in plas en dras. Was oktober al een van de natste maanden, dan is november goed op weg om dat record te verbreken.

Ons natuurbeeld veranderde op korte tijd zo snel dat we niet meer inzien dat betonnen klinkers en asfalt nauwelijks water doorlaten, maar ook dat ze in de zomer snel opwarmen zodat je er een eitje op kunt bakken.

Op het doodse terras kunnen boompjes voor verkoeling zorgen, maar ook heel wat water opvangen. Het neemt de oorzaak van de extreme weersomstandigheden niet weg, maar de natuur kan wel kleine oplossingen bieden. Heel wat mensen hebben die kennis niet meer op zak. Zeker niet wanneer het er allemaal netjes bij moet liggen en vallende bladeren eerder een last dan een lust zijn. We zijn de laatste decennia afgesneden van onze natuur.

Het doet me denken aan een affiche van 11.11.11., een NGO in Vlaanderen die voor wereldsolidariteit pleit. Daarop staat een toerist die gezellig in een roeibootje zit. Het bootje ligt echter niet op het water maar op een uitgedroogde rivierbedding. In koeien van letters staat er onder geschreven: ‘Wij zien het probleem niet’. En dat is vaak het probleem. Ik wil terug oplossingen zien door te leren van de natuur.

Door goed na te denken. Dat leerde ik van de herfst. Ik kwam er namelijk achter dat de natuur zich terugtrekt in haar wortels en dat er dus een tijd van contemplatie moet zijn.

Ik merkte ook dat de seizoenswisseling geen abrupte overgang is maar een haast onmerkbare verandering. Willen we terug leren dan zal dat een stapsgewijs proces zijn dat zich langzaam voltrekt.

En eenmaal december nadert de donkerste dag. Terzelfdertijd is dat ook de meest hoopvolle omdat de dagen gaan lengen. Omringd door de zoete geur van het vallend blad en het geklater van een roodborst, denk ik dat dit een hoopvol einde is. Kom mee naar buiten, allemaal.