Alma Huisken: De dubbele rietberger

In Noord-Groningen, waar ik woon, bestaat sinds tien jaar de vereniging Wierde en Dijk, een unieke club van boeren én burgers én buitenlui. Lieden die zich bekommeren om meer natuur op akkers en in weiden. Zoals riet (mooier is er niet). De vereniging tracht waterschappen, overheden en agrariërs te bewegen rietkragen niet af te maaien maar een jaar of langer te laten staan: tenminste aan één kant tenminste, en bij voorkeur aan twee. En verdraaid, die pogingen hebben baat! Aan menig zwetslootje en tocht- of schouwsloot wuift een rietlint in de winter. Met als automatisch gevolg een enorme toename aan voedsel en schuilmogelijkheden voor rietzangers, kleine zoogdieren en amfibiëen. Het eeuwige bezwaar van boerenzijde – ‘zo löpt het water niet weg, ja!’ – is inmiddels wetenschappelijk onderbouwd weggevaagd. Bovendien schoont riet het slootwater. En dat is gratis winst (altijd een fijn argument als je met de boerenstand praat).

Ook ik ga met mijn buurboer onderhandelen om een onzer gezamenlijke slootkanten niet te schonen. Maar wat er ook gebeurt, we hebben ons privériet, in binnensloot en vijver. De hele zomer lang woont er van alles in: kikkers, padjes, juffers, libellen en geelgerande kevers. Maar in september bosmaaieren we het riet er grotendeels uit anders groeit de vijver dicht en dat betekent exit kikker, pad en juffer. Het overtollige riet, ongeveer vijfendertig kruiwagens, gaat op een hoop zo groot als een Borger hunebed. Die laten we een jaar laten rusten en hakselen hem dan tot fijner, composteerbaar spul. De nieuwe hoop komt ervoor te liggen waardoor we dat bewust tuinstuk ‘De Dubbele Rietberger’ noemen. In die Rietberger stagedive ik dan enkele keren om de hoop wat te pletten.

En zijnde een vrouw van gewicht lukt dat aardig. De egels – met de winterrust in gedachten – nemen graag bezit van de nieuwe hoop. Dat zie ik meestal alleen aan de bipsgrote egelgaatjes die direct ontstaan. Tot afgelopen oktober. Op een avond bevond ik mij toevallig naast de Dubbele Rietberger. Over ritselend blad kwam een kleine egel aanscharrelen – een vrouwtje, schatte ik. Voor de duvel niet bang liep ze pal langs mijn klompen en  sjouwde gestaag door naar haar rietgedekte boerderette. In haar bekje droeg ze twee rietjes, als een Andreaskruis en stoffeerde voort aan haar interieur. Daar, in het riet, ligt ze nu te pitten. En ik stond erbij, keek ernaar en kreeeg letterlijk tranen in mijn ogen. Riet… mooier is er niet!

Fotograaf Doortje Stellwagen