Aardappelweetjes

Tegenwoordig wordt de aardappel ( Solanum tuberosum ) gezien als volkvoedsel nummer één, gevolgd door pasta en rijst. Slechts enkele eeuwen geleden was dit gewas niet zo populair en kostte het veel moeite om boeren te overtuigen van de eetbare knollen. Een van de redenen hiervoor was dat bepaalde delen van de aardappelplant giftig zijn.

Herkomst
Van origine komt de aardappel uit Zuid-Amerika. In de zestiende eeuw is dit knolgewas voor het eerste naar Europa gehaald, waarschijnlijk door Spaanse ontdekkingsreizigers. De Inca’s in Zuid-Amerika verbouwden de plant toen al honderden jaren lang voor consumptie.
Na de introductie in Spanje, hebben monniken het knolgewas door Europa verspreid. Zij pootten de plant in de kloostertuinen en namen het mee op tochten naar andere landen. Toch duurde het even voordat de aardappel echt een succes werd in Europa. Pas in de zeventiende eeuw werd de plant in alle Europese landen verbouwd. Het duurde wel nog zeker een eeuw voordat mensen het als volkvoedsel begonnen te zien. Maar nu, in de eenentwintigste eeuw, is deze knol bijna niet meer uit de ‘schijf van vijf’ weg te denken.

Giftigheid
Net als de paprika, tomaat en aubergine behoort de aardappel tot de familie van de nachtschaden ( Solanaceae ). Veel planten uit deze familie staan erom bekend giftig te zijn. Ook de plant waar de aardappelknol van afkomstig is, is giftig voor de mens.
De groene delen van deze plant bevatten veel alkaloïden, het gaat voornamelijk om de bladeren, stengel en bessen. Alkaloïde is een plantenstof die door de mens niet afgebroken kan worden. Om die reden wordt het door de lever opgeslagen, maar een te grote concentratie alkaloïden tast de lever aan waardoor deze niet meer goed kan functioneren.
Ook de knollen, ofwel de aardappels zelf, kúnnen giftig zijn voor de mens. De knollen van bepaalde aardappelrassen (lang niet alle) bevatten een hoog gehalte aan solanine. Solanine is een chemische stof die deel uitmaakt van de alkaloïdengroep. Zelfs een kleine hoeveelheid aan deze stof kan al symptomen veroorzaken, zoals een branderig en scherp gevoel in de keel, diarree, misselijkheid en krampen. In een te hoge dosis kan solanine dodelijk zijn. De chemische stof is zeer hittebestendig en wordt daarom door koken niet afgebroken. Wel wordt het solaninegehalte in de aardappel tijdens het koken minder, doordat het in het kookvocht oplost.

Toch hoeven wij ons geen zorgen te maken voor te veel solanine in onze aardappels. De aardappelrassen die als consumptiemiddel op de markt zijn, bevatten namelijk geen solanine. Wel is het mogelijk dat aardappels die in het licht bewaard worden de chemische stof gaan aanmaken. Maar gelukkig is dit al gauw te zien aan de groene kleur die de aardappel dan aanneemt. Als u dus gewoon uw aardappel in de winkel koopt en op een donkere plek in huis bewaart, is er voor u geen enkel gevaar op vergiftiging.

Bron:
Wikipedia
Artikel over solanine (Engels)