A.Kraak: Alles is Liefde
• 21-03-2008
• leestijd 3 minuten
Ja, onze Sara is waaks . Als ik een zin zeg waar het woord ' Hallo' in voorkomt kijkt ze me aan met haar oren zover mogelijk opgeheven met een vragende blik: of het misschien aan haar voorbij gegaan is dat er iemand zonder haar medeweten binnen is gekomen? Vervolgens staat ze rap op ten begint alsnog te blaffen.
Ik zeg dan: nee, Saar er komt niemand aan. Wat natuurlijk weer vreselijk lijkt op : er komt iemand aan...Haar geblaf is vol en krachtig , waar mijn buurvrouw die al jaren hetzelfde ritueel vertoont wanneer ze binnenkomt, namelijk haar oren demonstratief dichthoudend, van zegt , dat het oorverdovend is. Zij kan het weten want ze is Biologe en geeft les aan Pubers.
We wonen in het bos en daarom kun je van Sara zeggen dat ze een echte Boshond is die haar taak ernstig en nauwgezet opneemt. Dat geeft wel eens ongemakkelijke situaties, vooral als er bezoek komt. Ze is namelijk behoorlijk opdringerig en springt vaak tegen mensen op. Dat hebben we haar geprobeerd af te leren. Met veel moeite is dat enigszins gelukt. Door die frustratie is ze wel nóg harder gaan blaffen. Inmiddels is ze 11 jaar. Toch springt ze nog steeds, ik moet toegeven dat ik er met genoegen naar kijk, erg elegant, bijna een verstild zweven in de lucht, over het tuinhek als er iemand aankomt. Nog zo'n gewoonte die we hebben geprobeerd af te leren..... Zij vind dat blijkbaar een wezenlijk onderdeel van haar Taak. Tja, zoiets gaat over territoriumdrift. Zo ook elke maand bij Volle maan wanneer ze wild rond rent door de tuin , als ze s' avonds nog even haar avondplas doet, omhoog blaffend in de richting van de Maan. Of naar de Bosuilen wanneer die hun ijle geschreeuw laten horen. Maar ook overdag, als de Havik zich meld...de Eekhoorn zich vertoond, de Zwijnen, de Herten. Ze neemt ze allen serieus. Dat geeft s' avonds wel eens problemen wanneer ze weer als in een verstild moment het Bos in Zweeft. Ze verraad zich altijd wanneer ze nét met haar nagel het hekje raakt....net een belletje... Krijg die gewoonten er maar eens uit. Maar.... je gaat er toch anders tegen aankijken na al die jaren. Om het eenvoudige feit dat bepaalde dingen nou eenmaal toch niet te veranderen zijn.
Het is volgens mij dat cruciale moment waarin de Liefde zich werkelijk openbaart, namelijk, wanneer je gaat genieten van iemands 'gewoonten' die je eest vreselijk konden ergeren. Bij dieren, geef ik toe, gaat dat iets makkelijker....We worden verleid door het gebaar, de beweging, allemaal non verbale communicatie, waarvan inmiddels wetenschappelijk is vastgesteld dat dat veel meer telt dan al die woorden die we op elkaar loslaten. Zo ook afgelopen Zondagochtend, heerlijk van mijn koffie genietend, vanuit het raam het roodborstje bekijkend die me elke morgen lijkt te bestuderen vanuit de kale jasmijn struik, spande ze weer de kroon, mijn hond Saar,waaks als ze is. Er begint haar wel af en toe iets te 'ontglippen'. Zo ook vanmorgen. Turend naar dat roodborstje, me afvragend of het nou elke ochtend dezelfde is, hoor ik opeens duidelijk het geluid van een harde scheet. Ik kijk naar Saar en realiseer me, terwijl ik zie dat ze haar hoofd opheft en een harde blaf laat horen,
dat ze blaft vanwege haar eigen wind. Getuige te mogen zijn van deze Ultieme Waaksheid ontlokte bij mij een hilarische lach.
Alles is Liefde zingt Blöf op de radio.
Ja, behalve die geur...