Wild Abandon S01E01: absurde maar geestige premisse

Eens een punker, altijd een punker. Dat realiseert architect Oktay (Öner Erkan) zich op een dag. Hij is niet erg gelukkig getrouwd en zit in een sleur. In de openingsscène van de pilotaflevering van Wild Abandon probeert hij zijn gezin te ontvluchten door naar Rio de Janeiro te vliegen. Hevige mist boven Istanbul voorkomt dit, maar als Oktay weer huiswaarts keert begint er toch iets in hem te leven. Op bezoek bij zijn vader die in Ankara in een seniorentehuis zit, besluit Oktay zich ’s avonds te transformeren tot de punker die hij eigenlijk wil zijn: dat blijkt een bevrijdende ervaring. Maar hoe nu verder?

De premisse van Wild Abandon is onzinnig, geestig en herkenbaar. Dat je op een dag wakker wordt en je realiseert dat je ergens jaren geleden, al dan niet onbewust, hebt besloten om onder te dompelen in de kleinburgerlijkheid. Zo zien we Oktay op zijn werk, in gesprek met een vastgoedmagnaat voor wie hij een gevangenis bouwt. Het is een ironische scène: de man die gevangenzit in zijn leven bouwt een plek waar andere mensen gevangen zullen zitten. Het kleinburgerlijke leven is daarnaast vol frustraties, inclusief het voortdurende geklaag van Oktays vrouw die zich ontpopt als een rupsje nooitgenoeg.

Wild Abandon draait natuurlijk in de kern om de midlifecrisis, en hoe je daarmee omgaat. Dat betekent niet per se dat je moet breken met je gezin of familie, dat zou natuurlijk een verregaande beslissing zijn. Oktay zoekt nadrukkelijk naar de gulden middenweg: af en toe even, al is het heimelijk, elders de punker uithangen. De onvoorspelbaarheid van het leven omarmen. Of zoals Lemmy Kilmister zo mooi zingt in Ace of Spades (een nummer dat te horen is in de aflevering): ‘You win some, lose some.’ En Oktay is duidelijk toe aan een overwinning.