What’s Next (Deel 2): genre-tv en coming of age-drama’s

Onder de noemer What’s Next presenteert Netflix voor het derde achtereenvolgende jaar aan de Europese pers wat de VOD-gigant de komende tijd allemaal in petto heeft. Bekende aan Netflix gelieerde acteurs, regisseurs, scenaristen en producenten blikken tijdens panels vooruit op hun werk, terwijl prominente bestuurders – onder wie bestuursvoorzitter Reed Hastings en CCO (Chief Content Officer) Ted Sarandos (foto onder) – tijdens speeches vol lof vertellen over de successen van hun bedrijf.

Netflix staat erom bekend niet al te gul te zijn met het delen van kijkcijfers. Concrete getallen zijn uit den boze. Toch wordt er tijdens What’s Next informatie gedeeld met de pers. Zoals het gegeven dat de Netflix-hit Dark ook buiten Duitsland populair is. Dat is dus de kruisbestuiving en de omarming van globalisatie waar Netflix naar verlangt. Aan dit intrigerende fenomeen – dat we kennis willen nemen van andere werelden en culturen – wordt een slimme draai gegeven tijdens het eerst panel. Een Spanjaard, een Italiaan, een Duitser en een Turk nemen plaats naast Netflix-prominent Erik Barmack, die medeverantwoordelijk is voor internationale Originals - internationaal is hier een eufemisme voor niet-Engels of niet-Amerikaans.

Derhalve geven Álvaro Morte ( La Casa de Papel ), Alessandro Borghi ( Suburra ), Felix Kramer (Dogs of Berlin) en Cagatay Ulusoy ( The Protector ) acte de présence. Morte, zijn personage in La Casa de Papel is het brein achter de kraak, vertelt hoezeer ‘het barst van talent in Europa’. Borghi – de protagonist uit Suburra – beaamt dit: ‘Globalisatie betekent kansen.’ Stuk voor stuk vertellen ze over de impact van Netflix op hun leven. Morte: ‘Er zijn mensen in Argentinië die een tattoo van mijn gezicht hebben.’ Deze internationale successen zijn te danken aan het feit dat de series direct in première gaan in alle landen waar Netflix beschikbaar is.

Ook opmerkelijk is dat in Turkije, een land dat niet bekend staat om zijn liefde voor het superheldengenre, straks een superheldenserie zal verschijnen: The Protector. Borghi vindt dit geweldig: ‘Nu lijkt het ook voor mij plots mogelijk om een superheld te spelen.’ Daarmee bedoelt de Italiaan dat zijn collega Ulusoy (de hoofdrolspeler in The Protector) nu eens de rol van superheld toebedeeld krijgt, in plaats van een Amerikaan. En wat is dan het verschil tussen werken voor een nationale tv-zender en werken voor Netflix? Een veelgehoord antwoord is ‘de vrijheid’. Of daarmee nu artistieke vrijheid wordt bedoeld en hoe de dynamiek tussen opdrachtgever en uitvoerder precies werkt blijft niettemin in het ongewisse.

Wat wel buiten kijf staat is dat Netflix – in tegenstelling tot veel nationale tv-zenders – graag genre-televisie produceert. Dat wil zeggen: geprononceerde verhalen die thuishoren in een genre als de post-apocalyptische thriller. Daar willen – als we de makers van The Rain (foto boven) mogen geloven, die later aan bod komen – nationale tv-zenders zich niet aan branden. Tijdens het panel Behind the Camera worden er nog een aantal van zulke voorbeelden aangehaald. Zoals 1983 , over een Polen waarin de communisten zijn blijven hangen. De trailer oogt veelbelovend. Een verrassing is dat niet: regisseurs Agnieszka Holland en haar dochter Kasia Adamik (foto onder, midden van het panel) zijn veteranen uit de film- en televisiewereld.

De twee Poolse deelnemers aan het panel leggen net als hun panelgenoten uit waarom hun serie gemaakt moest worden. Holland vertelt bijvoorbeeld dat ‘het televisielandschap behoorlijk saai is’, en François Florentini – de producer van de Franse 'coming of age' serie Generation Q – zet uiteen hoe ‘de jeugd ondervertegenwoordigd is in Frankrijk’. Tegelijkertijd zijn de verbeeldingen van de jeugd – zoals in 13 Reasons Why , waar later op de dag een panel aan is gewijd – ook uitermate populair. Sigi Kamml, de producer van de in Berlijn gesitueerde krimi Dogs of Berlin (foto onder) maakt het trouwens wel heel bont wanneer hij zijn serie omschrijft als ‘een kruising tussen The Wire en Breaking Bad ’.

De bravoure van Kamml past echter wel bij Netflix. Go big or go home. Maar moet je je als showrunner dan aanpassen aan de wensen van Netflix om groot te worden? Om geliefd te worden op alle continenten? Agnieszka Holland reageert: ‘Het gaat erom dat je je identiteit behoudt en presenteert aan een wereldwijd publiek.’ Later op de dag komt deze intrigerende vraag nog een paar keer voorbij: medewerker Cindy Holland – de eindverantwoordelijke op contentgebied bij Netflix – benadrukt dat opzichtige pogingen om je lokaal gemaakte drama te internationaliseren door het integreren van Engels in je serie, vaak averechts werken.

Wat wellicht wel een garantie voor succes kan zijn, is het produceren van een 'coming of age' drama. In navolging van 13 Reasons Why is dit genre ongekend populair. ‘Het resoneert met de kijker’, zoals showrunner Brian Yorkey later op de dag zal meedelen. Dus staat het panel Elite (foto boven) and Baby (foto onder) volledig in het teken van een Spaans en een Italiaans tienerdrama. Beide series zijn gesitueerd in de wereld van de elite. Denk aan kostscholen in welvarende wijken. Elite en Baby zijn daarnaast gemaakt door de internationaal gelauwerde filmmakers Ramón Salazar en Andre de Sica. Netflix hoopt dan ook dat het met elk van deze twee nieuwe titels een potentiële Europese 13 Reasons Why in huis heeft gehaald.

Een van de meest interessante panels van de dag laat zich omschrijven als een bevlogen toespraak van een type à la Steve Jobs. Todd Yellin spreekt met een soortgelijk enthousiasme als de voormalig CEO van Apple. Yellin is zo’n olijke Amerikaan die – is dit oprecht of niet?  - stuiterend het podium beklimt en dan zegt: ‘Ik ben opgetogen!’ De techexpert houdt zich bezig met het personaliseren van je Netflix-account, zodat je niet alle tienduizend titels door hoeft te bladeren om te achterhalen wat bij je past. Algoritmes doen nu het werk wat film- en televisiecritici eerder deden: ze zoeken de titels voor je uit. Yellin noemt dit een individualisering en optimalisering van het systeem.

Als voorbeeld noemt hij zijn zoon, en hoe die meegroeit met Netflix; hoe je aan de hand van zijn seriekeuzes kan zien dat hij ouder wordt. Dat is best wel een enge gedachte: dat je pretendeert dat een systeem je individualiteit onderschrijft terwijl al het werk gedaan wordt door een computer. Wie houdt wie voor de gek? Yellin is echter onverminderd enthousiast en vertelt over de wederopstanding van nasynchronisatie. Nasynchronisatie was op sterven na dood in de Verenigde Staten, maar nu ook die gekke Amerikanen Dark willen zien, is deze kunst plots weer springlevend. Bij het Deense The Rain is alle dialoog zelfs door de Deense cast in het Engels ingesproken.

Wat is nu de crux van Yellins verhaal? Het slechten van taalbarrières. Om die kruisbestuiving te kunnen bewerkstelligen: dat Amerikanen buitenlandse titels gaan zien en vice versa. Andere instrumenten die Netflix hiervoor ter beschikking heeft zijn bijvoorbeeld het veranderen van de titel van een serie. La Chicas del Cable heet in de Verenigde Staten Cable Girls, met meer kijkers tot gevolg. Dat foefje werkt trouwens niet in Nederland, zo laat een tabel zien. Maar in Frankrijk dan weer wel. Ook probeert Netflix de afbeelding van een serie te laten aansluiten op je behoeftes, en vertelt Yellin over de 2000 smaakpunten die zijn ontwikkeld: grote groepen gebruikers zijn hierin ondergebracht. Zo van: als een smaakpunt Black Mirror leuk vindt, dan zal het Annihiliation ook leuk vinden.

Op het scherm verschijnen Charlie Brooker en Annabel Jones, de makers van Black Mirror. Yellin vraagt Brooker voor welk publiek hij zijn serie vol technoparanoia eigenlijk maakt: ‘Ik heb dan een beschadigd individu als mezelf in gedachten.’ Yellin, Brooker en Jones kijken naar een smaakpunt waarin Black Mirror wordt samengebald met onder meer Altered Carbon , Star Trek , Mindhunter en The Titan. Dat die laatste titel in het rijtje staat is qua thematiek – scifi – begrijpelijk, maar als Netflix-abonnee hoop je toch wel dat het algoritme kwalitatieve titels aanbeveelt, en geen rommel als The Titan. Er is dus nog ruimte voor verbetering.

Na Yellin verschijnt CCO (Chief Content Officer) Ted Sarandos ten tonele om in luttele minuten een hoop samenwerkingsverbanden en nieuwe titels aan te kondigen. Waaronder collaboraties met scenaristen Shonda Rimes (Grey’s Anatomy), Ryan Murphy (American Horror Story) en Matt Groening (The Simpsons). De expansiedrift van de VOD-dienst is nog niet voorbij, zoveel is duidelijk. To Be Continued.