Telefilms 2019: zes keer familierelaties, zes keer goed gelukt

Hiernamaals
(dinsdag 19 februari)
Op 16-jarige leeftijd wordt Sam (Sanaa Giwa) met haar moeder Vera (Romana Vrede) herenigd in de hemel na een aanrijding met een vrachtwagen. Het hiernamaals wordt gevisualiseerd als een wereld vol zielen in zielloze wolkenkrabbers waar ironisch genoeg naar hartenlust wordt geleefd, gerookt en gedronken. Maar Vera wil dat haar piepjonge dochter terugkeert naar de wereld der levenden. Om écht te kunnen meemaken hoe het is om seks te hebben, om kinderen te krijgen. En misschien wordt haar dochter wel de nieuwe Picasso? Wie weet.

Hiernamaals is een – door Willem Bosch (Feuten) geschreven en geregisseerd – absurdistische, aandoenlijke drama over opgroeien in een wereld waarin ons lot wisselend vast lijkt te staan en dan weer veranderlijk blijkt. Bosch gebruikt speelse metaforen om die boodschap over te brengen; een metrostel als portaal naar het hiernamaals; een droogkomische engel. Het is knap hoe een moeilijk concept als de dood hier op een vertederende manier wordt voorgespiegeld.

Zomer Zonder Mama
(zaterdag 23 februari)
De 10-jarige Suzan (Polleke van der Sman) moet het de hele zomer zonder haar moeder (Katrien van Beurden) stellen die als oorlogscorrespondent afreist naar Syrië. Gelukkig kan ze terecht bij haar sympathieke oma (Anneke Blok) in een natuurgebied waar onlangs een asielzoekerscentrum – een improvisatorisch tentenkamp – is opgetrokken. Suzan raakt geïntrigeerd door een van haar nieuwe buren, haar Syrische leeftijdsgenoot Rana (Nuraan Darwish), terwijl haar vriendinnetjes deze belangstelling afkeuren.

Samen badderen de twee in een vennetje, rennen ze over de heide en eten ze brood met rare belegcombinaties. Informatie over de oorlog krijgt Suzan vooral via haar moeder in reportages op televisie, terwijl Rana zwijgt over haar traumatische verleden. Regisseur Sanne Vogel (Brasserie Valentijn) brengt dit door scenarist Kate Brown geschreven, geëngageerde verhaal op dromerige wijze in beeld. Tijdens de soezerige zomer, gevat in weelderige close-ups, lijkt de tijd stil te staan in dit filmische pleidooi tegen de wij versus zij-mentaliteit.

Het irritante eiland
(woendag 20 februari)
Op een zolderkamer vertelt een vader zijn zoon een waargebeurd sprookje, over een heks die in de 15de eeuw een eiland vervloekt nadat ze is verdronken door toedoen van een boze meute. “Jullie zullen voor altijd irritant zijn”, zo luidt haar rancuneuze toverspreuk. Dan verhuist dit verhaal in een verhaal met een bijzonder geestige premisse naar het nabije verleden, waarin de jonge Hunter (Matsen Montsma) de enige niet-irritante eilandbewoner is in een heerlijk ergerniswekkende gemeenschap.

Op deze plek van onhebbelijkheden komt de premier de nieuwe brug naar het vasteland openen. Als de leidsman vervolgens ook besmet raakt met het irritant-virus en subiet wereldleiders in hun hemd zet, is het de taak aan de vaders van Aafje (Ivy Ribbens), een antropologenechtpaar, om een oplossing te vinden. Het geheel is gefilmd met groothoeklenzen, met een kafkaësk effect tot gevolg, waardoor de onuitstaanbare verhandelingen uit het scenario van cabaretiers Tim en Wart Kamp (Missie Aarde) nog hilarischer ogen.

Bears Love Me
(vrijdag 22 februari)
De 8-jarige Jip (Layla Zara Seme) is gefascineerd door beren. Op haar kamer heeft ze een verzameling die niet zou misstaan in een Wes Anderson-film. Samen met haar familie gaat ze vier weken in een camper door natuurgebieden in Amerika reizen, in de hoop het grote zoogdier in levenden lijve te treffen. Maar eenmaal gearriveerd bij de camperverhuur manifesteren zich de eerste problemen, en dan krijgt papa (Gürkan Küçüksentürk) die overwerkt op vakantie is gegaan onderweg ook nog eens een paniekaanval waarop hij weigert door te rijden.

Jips droom valt in duigen. Terwijl haar gezinsleden zich bezighouden met iPads en smartphones – en hierdoor ook amper tot rust komen – kiest de onverschrokken tante het hazenpad. Met een spannend avontuur tot gevolg dat zich laat omschrijven als een kleurrijke kinderwestern met fijne door scenarist Janneke van der Pal (Finn) bedachte cartooneske personages; zoals een typisch Amerikaanse loner die zich over de jonge berenliefhebber ontfermt.

De tand des tijds
(donderdag 21 februari)
Sam (Panther Toney) kan zijn vader Menno (John Buijsman) maar amper verdragen, en dan zit hij ook nog bij hem in de klas. Op basisschool De Zandloper oreert meester Menno graag over jaartallen uit de geschiedenis. De kinderen vinden het maar saai. Tijdens een uitje naar een museum maakt Sam zijn vader belachelijk. Maar wanneer Menno een artefact, een talisman, steelt waarmee hij historische figuren kan oproepen, is vader prompt populairder dan zoon. Zodoende verschijnen Willem van Oranje, Cleopatra en Johan Cruijff in het lokaal. Het klooien met het verleden is ook gevaarlijk, en Menno wordt gekidnapt naar een historische periode. Sam en zijn vrienden moeten de krochten van de geschiedenis induiken om vaderlief te traceren en vijanden te confronteren in deze eerste animatiefilm uit de Telefilm-historie.

Het verhaal is wat oubollig, maar de Rotterdamse cast – naast Buijsman Loes Luca, Martin van Waardenberg en Bill van Dijk – waar menig kind mee is opgegroeid, maakt daarentegen veel goed.

Taiki
(maandag 18 februari)
Bruno (Pepijn van der Sman) moet tegen wil en dank met zijn gezin mee op vakantie naar Zweden. Eigenlijk zou hij veel liever blijven gamen in zijn geliefde digitale avonturenwereld, maar moederlief (Jennifer Hoffman) drukt hem op het hart dat ze niet helemaal naar Scandinavië afreizen “om achter een computer te gaan zitten”.

Eenmaal in de woeste Zweedse wouden is Bruno’s vader (Tibor Lukács) het gekibbel op de achterbank tussen broer en zus zodanig zat dat hij de eerstgenoemde uit de auto zet, op een landweg in de middle of nowhere. Bruno vlucht vervolgens de bossen in à la Ricky Baker in Hunt for the Wilderpeople (2016) en cultiveert een relatie met een wolf genaamd Taiki. Terwijl zijn ouders, die zich op den duur ongerust beginnen te maken, een zoektocht naar hem beginnen. De film draait spijtig genoeg vooral om falend ouderschap, en minder om Bruno’s overlevingsdrang, waardoor juist het interessante kinderperspectief minder aandacht krijgt.