Trailer Park Boys: Out of the Park: USA: Vermakelijke herhaling van zetten

Na het vorig jaar verschenen Out of the Park: Europe belanden de Canadese dwazen Julian (John Paul Tremblay), Ricky Robb Wells) en Bubbles (Mike Smith) nu dichter bij huis in buurland Amerika. Van Orlando reizen ze naar Los Angeles, met tussenstops in Charlotte, New Orleans, Memphis en Nashville. In elke stad moeten ze van de fictieve opdrachtgever Swearnet – net als vorig seizoen – een aantal verplichte taken vervullen waar een geldprijs aan vast zit, variërend van poepen op Elvis’ gouden pot tot harder dan 200 mijl per uur rijden. Terwijl Bubbles zijn best doet proberen Julian en Ricky traditiegetrouw stomdronken en superstoned te worden.

De olijke doch onnozele personages lijken zich al sinds jaar en dag aan hun kijkerspubliek te spiegelen: diehards die onder genot van een joint, paddo’s of copieuze hoeveelheden alcohol zonder aarzeling dit nieuwe seizoen aanzetten op Netflix. Speciaal voor hun is de ondertiteling extra groot in beeld gebracht, zodat het verhaal ook in benevelde staat goed te volgen is. Hoewel ook zonder enige context de puberale taferelen begrijpelijk zijn: Ricky met sperma op zijn hoofd; Julian die een pony koopt waarvan hij denkt dat het een hond is. Het voelt aan als een vermakelijke herhaling van zetten.

De laatste jaren is Trailer Park Boys derhalve vooral gemaakt voor de grote schare fans. Die willen zien hoe Ricky zich staande houdt in een alligatorpark, waar hij ‘alligator’ steevast verkeerd uitspreekt en waar hij de lokale dompteur terloops omdoopt tot alligator dundee. De achteloze druiloor verspreekt zich voortdurend en is ook bijkans vergeetachtig, zoals wanneer hij het heeft over ‘treinen die zo snel zijn als kogels (bullets)’, hoe heten die ook al weer? Bullet trains natuurlijk… En dan duikt ergens halverwege Alex Lifeson – de gitarist van de Canadese rockband Rush – weer eens op, als musicerende straatschooier.

De rockster heeft zichtbaar plezier in het verkleedspel, net als het trio. Op straat worden ze – waar dan ook – gretig gevolgd door het flanerende publiek. De makers van Trailer Park Boys weigeren voortdurend straten af te zetten en laten de hoofdrolspelers moedwillig wedijveren tussen de plebejers. Dat draagt net als de voortdurende improvisatie bij aan een zekere waarachtigheid. We weten dat ze een typetje spelen, maar dat houden ze, zo lijkt het, wel de hele dag stug vol, in hun herkenbare tenues: Julian in zijn strakke, zwarte shirt, Ricky in zijn kitscherige overhemd en Bubbles met markante bril.

De drie proleten zijn tegen alle verwachtingen in sinds 2001 verworden tot iconen en demonsteren met deze nieuwe reeks dat kwantiteit prevaleert boven kwaliteit: voor de idiote capriolen van de heren zal, hoe smakeloos ook, altijd animo zijn.