Toon S01E01: sitcom over componist krijgt bij Netflix een tweede leven

Foto credits: KPN

Toons (Joep Vermolen) leven zit in een sleur. De componist heeft geen inspiratie, en bedenkt jingles voor een reclamebureau. Als hij na een dag werken thuiskomt blijkt zijn zus Elise (Loulou Hameleers) een surpriseparty voor hem te hebben georganiseerd. Maar ze heeft enkel haar vrienden uitgenodigd, aangezien ze die van Toon niet kent. Zodoende is de onbeholpen en ietwat nerdy hoofdpersoon – Toon is een type dat liever thuis op de bank zit; dan dat hij de gangmaker speelt in de kroeg – een vreemde in zijn eigen huis. Totdat een druppel de emmer doet overlopen: Toon heeft op een gegeven moment genoeg van Elise’s onuitstaanbare kameraden en zingt hoe hij ze uit zijn huis wil hebben. Uitgerekend dat lied gaat viral.

Toon breekt vervolgens tegen wil en dank door als artiest, en manifesteert zich als een atypische verschijning in de showbusiness. Het personage van Joep Vermolen – die de serie bedacht met Beer ten Kate en Dirk van Pelt – laat zich omschrijven als een aaibare combinatie van Henry van Loon, Guus Meeuwis en Tim Knol. Vermolen acteert heerlijk lethargisch en stoïcijns en bezigt ironische uitspraken. Zoals wanneer hij op het feestje zegt: ‘Sorry, dat had je echt niet moeten doen.’ Want hem betreft had zuslief het feestje écht niet hoeven organiseren – maar uiteraard blijft zijn cynisme lange tijd onbegrepen.

De andere personages, onder wie Elise, zijn cartoonesker van aard. Hun vervelende, narcistische gedrag wordt er door de makers wel erg dik op gelegd. En ook het scenario hapert bij vlagen (omdat personages in volzinnen spreken, en gesprekken daardoor een artificieel karakter krijgen).

De eerste twee seizoenen van Toon verschenen in 2016 en 2017 bij KPN. De provider had het plan opgevat om met eigen content de concurrentie aan te gaan met VOD-diensten als Netflix. Opvallend genoeg is de sitcom twee jaar later nu ingelijfd door de Amerikaanse streamingdienst. Het voordeel is dat de komedie nu een groter publiek bereikt, en een tweede leven kan leiden. Dat Toon bij KPN nooit een kijkcijferhit werd spreekt evenwel boekdelen: het is moeilijk om, óók in Nederland, met een Nederlands product een groot marktaandeel te vergaren.

Misschien fungeert de première van Toon bij Netflix wel als springplank voor andere schrijvers of komieken met ideeën voor televisie. Want de aanhouder wint, en het is knap hoe Toon – gemaakt met beperkte middelen – nu definitief niet ongezien is gebleven.