To the Lake S01E01: meer ongeïnspireerde post-apocalyptische misère

Zal de menselijke behoefte aan post-apocalyptische thrillers ooit verdwijnen? Waarschijnlijk niet, zolang de mens de aarde bevolkt – en daarin zijn de prognoses momenteel ook niet al te best. Zodoende verschijnt met To the Lake (de Russische titel Epidemiya dekt de lading beter) weer een The Walking Dead -kloon. Gesitueerd in Moskou waar een virus hevig om zich heen grijpt. En wie besmet raakt verandert in een zombie. De pilotaflevering toont een bloederig gelaat van een man bij een meer, voordat de opmaat naar de misère wordt getoond. En dat is ditmaal geen stilte voor de storm.

Twee gezinnen zijn samengekomen om te dineren. En dat gaat niet van een leien dakje. Vooral omdat de man des huizes, een typische Russische macho, er veel plezier in schept om zijn tafelgenoten belachelijk te maken. Zoals de zoon van zijn buren die asperger heeft. ‘Is hij niet ziek?’ Waarop diens moeder reageert: ‘Ik ben je eland en je wodka zat. Heb je ooit iets anders dan je bankafschriften gelezen?’ Het is hilarisch hoe de makers een onvervalst Russisch probleem – toxische masculiniteit en alcoholmisbruik – meteen op de kaart zetten in nog geen 20 minuten. Maar het familiedrama ontaardt al snel in een doorsnee thriller.

Met gezinsleden die van elkaar verwijderd raken. Scholen die worden ontruimd, scholieren die door nietsontziende troepen – mannen in pakken met maskers - worden afgeslacht. Het zal ondergetekende een worst wezen hoe het eindigt. Mede omdat dit soort televisieseries er zo lang over doen om een bevredigend einde te vinden. Misschien wel omdat het moeilijk is om te verbeelden hoe de aarde – of laten we beginnen met Moskou – eruitziet na de Apocalyps. De enige noemenswaardige titel van de laatste jaren die te binnen schiet is het Deense The Rain – hoewel deze Netflix-titel zich ook gaandeweg manifesteerde als onuitstaanbaar melodrama.

Van de week zag ik dat een vakgenoot Mad Max: Fury Road (2015) aan het kijken was. Dát is een dystopisch epos waar je geen genoeg van krijgt. Omdat filmmaker George Miller niet netjes de genreconventies volgt, maar juist het genre innoveert. Hij is een leider, geen volger. Juist dat is het probleem met thrillers als To the Lake: de makers kijken teveel naar al bestaande televisiesuccessen en vertrouwen te weinig op hun eigen originele ideeën.