Tigertail: deprimerend Amerikaans-Taiwanees drama

Alan Yang werd bekend als komedieschrijver voor de sitcom Parks and Recreation en als medebedenker van Master of None. Zijn ouders werden geboren in Taiwan, en emigreerden in de vorige eeuw naar de Verenigde Staten. Tigertail, Yangs speelfilmdebuut, is losjes gebaseerd op het leven van zijn vader. Het drama is een dwarsdoorsnede van het leven van Grover (Tzi Ma) dat begint en eindigt op de deinende graanvelden in Midden-Taiwan. Waar de hoofdpersoon eerst in de voice-over terugblikt op zijn getroebleerde jeugd, om er vervolgens later met zijn dochter doorheen te struinen. Zo springt het verhaal continu van verleden naar heden.

We zien hoe Grovers oma zich over hem ontfermde, toen zijn vader overleed en zijn moeder het hazenpad koos. Jaren later werkt hij met grootmoeder bij een fabriek, alvorens hij wordt uitgehuwelijkt aan de dochter van de baas en zijn droom verwezenlijkt door met zijn kersverse echtgenoot naar Amerika te verhuizen. Het is een episode die in de film wordt gebracht als een knipoog naar het werk van de Chinese meestercineast Wong Kar-wai, met wisselend warme en kille kleurtinten. Omdat het gefabriceerde huwelijk natuurlijk niet bestand blijkt tegen de tand des tijds.

Dat Yang zo opzichtig knipoogt naar een van zijn ogenschijnlijke voorbeelden is evenwel tekenend voor de film, die wel overtuigt qua acteerwerk, met als cadeautje een ook nog een kleine rol van Joan Chen. Maar het uiterst persoonlijke verhaal mist diepgang en eigenheid. Misschien ook omdat het op esthetisch vlak geen eigen ziel heeft: het oogt generiek. Yang durft nergens uit de ban te springen. Zijn meest gedurfde moment is wanneer Grover met zijn liefje, net voordat hij zich in de echt verbindt met een ander, gepassioneerd (Sittin’ On) The Dock of the Bay van Otis Redding zingt.

Ook markant is hoezeer het in Tigertail ontbreekt aan humor – aangezien de maker een erkende humorist is. Dat is een gemis, waardoor de film bijzonder deprimerend aanvoelt. Met een lijzig verhaaltempo en voorspelbare verhaalwendingen. Het resultaat is een bij vlagen doods levensverhaal. Van een man die meer op zijn dochter lijkt dan hij durft te denken. Wat wel beklijft uit de film is het idee dat je nú de regie over je leven moet nemen, en niet later, want dan is het te laat. En Grover heeft, zelfs in de derde akte van zijn bestaan, nog de mogelijkheid om aan de handrem te trekken – het is maar de vraag of hij de moed ervoor kan opbrengen.