The Magician’s Elephant: oubollig en hersenloos

Er zijn kinderfilms die de kijker (ouder en kind) uitdagen. Die pregnante thema’s op de agenda zetten. Dat doet The Magician’s Elephant geenszins. De verfilming van het boek van Kate DiCamillo oogt oubollig. En het verhaal had niet misstaan in een destillaat van een roman van Charles Dickens. Weeskind Peter (Noah Jupe) groeit op in een idyllisch landje waar een koning en koningin de scepter zwaaien. Hij mist zijn zusje, die dood wordt gewaand. Totdat hij op een dag terechtkomt bij een waarzegster die hem vertelt dat hij zijn zusje kan vinden, zolang hij maar een geheimzinnige olifant volgt.

Maar in Peters stad zijn helemaal geen olifanten. Of toch wel? Een goochelaar weet er een uit z’n hoge hoed te toveren. Het beest wordt echter al snel ingelijfd door het koninklijk huis. De koning (Aasif Mandvi uit A Series of Unfortunate Events ) wil Peter de olifant wel schenken, maar dan moet hij drie onmogelijke opgaven voltooien. Zo moet hij de koningin, een notoire zuurpruim, aan het lachen brengen. Na zo’n 15 minuten speeltijd laat de rest van de film zich wel raden. Een hersenloze allegorie op de strijd die de mens voert tegen eenzaamheid. Filmmaker Wendy Rogers, ooit begonnen als illustrator en CGI-expert, schreeuwt die boodschap van de daken.

Ironisch genoeg, ondanks Rogers’ expertise, ziet The Magician’s Elephant er gekunsteld uit. Grote menigten zien er flets uit; de olifant beweegt soms als een robot. Op de algehele esthetiek is ook veel aan te merken. De film oogt lelijk, vaal. Het grootste pijnpunt is echter, zogezegd, de wijze waarop de kijker wordt geminacht. Deze animatiefilm mijdt durf en kiest voor de gebaande paden. Dat levert niets noemenswaardigs op.