The Lord of the Rings: The Rings of Power S01E01-02: epische plaatjes, schematische vertelling

Foto credits: Ben Rothstein / Prime Video

Het is rustig in Midden-aarde. De kwaadaardige Morgoth is verslagen, de bloederige strijd een vage herinnering. Maar, één jonge elf met de naam Galadriel (Morfydd Clark) gelooft heilig dat Sauron, Morgoths trouwste handlanger, nog ergens rondwaart en snode plannen smeedt. Want, zo vertrouwt ze haar beste maatje Elrond (Robert Aramayo, Behind Her Eyes ) toe: ‘Kwaad slaapt niet, het wacht.’

In mijn column van deze week had ik het er al over: het maken van prequels komt niet zonder valkuilen. Aan de ene kant is het een handige manier om in te haken op een succesvolle franchise; aan de andere kant moet je uitkijken dat het geen makkelijke invuloefening wordt. Zeker wanneer, zoals in het geval van The Lord of the Rings: The Rings of Power , jongere versies van personages die al in ons cultureel bewustzijn staan gegrift hun opwachting maken. De serie speelt zich een paar duizend jaar voor het begin van The Lord of the Rings  af, wanneer zelfs de ene ring nog moet worden gesmeed en Sauron nog voor de eerste keer door Isildur (een verre voorvader van Aragorn) moet worden verslagen. Maar omdat elven vele duizenden jaren oud kunnen worden, ontmoeten we hier jongere versies van Galadriel en Elrond, die in de The Lord of the Rings -films werden vertolkt door Cate Blanchett en Hugo Weaving.

Aramayo maakt als Elrond nog niet heel veel indruk. Clark heeft al een wat robuuster CV, met de rol van Mina in de miniserie Dracula  (die met Claes Bang) en de titelrol in de ijzingwekkende psychologische horrorfilm Saint Maud. Als iemand in de schoenen van Blanchett kan stappen, dan is zij het. Het script laat haar echter in de steek.

Het verhaal is niet zozeer gebaseerd op een boek van J.R.R. Tolkien, maar op de appendices aan het einde van de The Lord of the Rings -boeken. Die meer droge insteek is aan de eerste twee afleveringen af te zien. De personages en hun drijfveren zijn wel heel schematisch uitgetekend. Galadriel is een starre strijder, zo krampachtig in haar jacht op Sauron, dat je eigenlijk prima begrijpt waarom al haar soldaten haar afvallen, zelfs al heeft ze gelijk. Elrond is een politicus in de dop, die juist zo min mogelijk stof wil doen opwaaien. Harfoot - voorloper van de Hobbit - Nori (Markella Kavenagh) hunkert naar avontuur, elvenwachter Arondir (Ismael Cruz Cordova) verlangt naar alleenstaande mensenmoeder Bronwyn (Nazanin Boniadi).

Eigenlijk ondervindt de start van The Rings of Power  een beetje het probleem dat het laatste seizoen van Game of Thrones ook parten speelde. Beide zien er prachtig uit, maar laten qua karakterontwikkeling wat te wensen over. The Rings of Power  geeft ons het ene na het andere betoverende plaatje, royaal overgoten met de filmische muziek van Bear McCreary ( Battlestar Galactica , The Walking Dead ) en Howard Shore ( The Lord of the Rings ). Cinematografisch gezien zouden de eerste twee afleveringen - geregisseerd door J.A. Bayona ( El orfanato , The Impossible ) – ook echt niet misstaan in de bioscoop.

Maar verhaaltechnisch maken makers Patrick McKay en John D. Payne vaak wel hele raadselachtige, en daardoor soms onbedoeld hilarische, keuzes. Zo worden de onheilspellende scènes in aflevering twee afgewisseld met die waarin Elrond bij de dwergenprins Durin (Owain Arthur) op theevisite gaat. En is een personage dat aan het einde van de eerste aflevering van een boot in zee springt halverwege de tweede aflevering nog steeds aan het zwemmen.

Voeg daar semi-diepgaande observaties als ‘In zo’n kwaadaardige plaats geven onze fakkels geen warmte af’ en ‘Daar waar liefde is, is het nooit echt donker’ aan toe, en zo raakt je geduld wonderbaarlijk snel op.