The Iliza Shlesinger Sketch Show: opzichtige ironie

Onlangs speelde komiek Iliza Shlesinger nog het liefje van Mark Wahlberg in Netflix-film Spenser Confidential. Bij de streamingdienst is ook haar laatste trits aan comedy specials ondergebracht - haar expertise is stand-up komedie. Nu waagt ze zich aan de moeilijke discipline van sketchkomedie: in Amerika grootgemaakt door Mad TV en Saturday Night Live (SNL). De timing is overigens ongelukkig maar uitstekend, nu SNL op zijn gat ligt. En vorig jaar bewees SNL-alumnus Tim Robinson bij Netflix al zijn kunsten nog niet te zijn verleerd met het hilarische en oorspronkelijke I Think You Should Leave with Tim Robinson.

Maar is het wat? De eerste aflevering begint met een opzichtige knipoog naar Jackass. In ‘Female Jackass’ dompelt een groep gretige vrouwen zich onder in de wereld van de stunts en kwajongensstreken. Een personage gespeeld door Shlesinger krijgt de opdracht om bij haar ex-vriend aan te bellen, om vervolgens in huilen uit te barsten. Want ze heeft de breuk nog niet helemaal verwerkt en hij heeft al een nieuwe relatie. ‘Ik heb een nepaccount op Instagram aangemaakt om je vriendin te stalken.’ Andere komieken hadden zonder twijfel een meer verrassende blik op een vrouwelijke variant van Jackass bedacht.

De volgende sketch begint als een knipoog naar Portlandia: man huwt vrouw die eigenlijk ook een beetje man blijkt. Dat wil zeggen: Shlesinger speelt een feminien – voor zover je dat kunt stellen – type met mannelijke trekjes. Van het kaliber recht op haar doel af: ‘Zal ik je even aftrekken? Dan ben je tijdens het eten niet zo geil.’ Erg diepzinnig is het niet. Evenals het gebbetje over katheters: benieuwd of het wat voor jou is? Steek er eens een in je lul. Wel (bij vlagen) grappig is een veel te lange parodie op A Star is Born. Wanneer Shlesinger ouwehoert en zingt met honden oogt ze gespeeld ongepolijst en onbevangen.

Uiteindelijk komt het erop neer dat je als sketch show drie dingen kan doen: inspelen op de actualiteit, grappen maken over tamelijk tijdloze zaken, of een combinatie van de twee. Shlesinger kiest net als Tim Robinson voor tijdloze, alledaagse situaties. Robinson weet daaruit allerlei absurde situaties te destilleren. Terwijl Shlesinger vooral opzichtig ironisch blijft. Zoals tijdens een AA-bijeenkomst voor mensen met te veel zelfvertrouwen. Een deelnemer: ‘Ja, ik vind het niet erg om geghost te worden.’ Een ander: ‘Ik heb nooit spijtgevoel als ik fastfood heb gegeten.’

Het ligt er allemaal erg dik bovenop. Misschien ligt het aan Shlesinger, misschien aan een producent die heeft gezegd dat een brede doelgroep de grappen moet kunnen begrijpen. Dat is een van de moeilijkste aangelegenheden: grappig en origineel zijn, én de grote massa bereiken. Daar slaagt Shlesinger dan ook geenszins in.