The Big Bang Theory S12E01-02: vrolijke opmaat naar het afscheid

In de eerste aflevering van het twaalfde en laatste seizoen van The Big Bang Theory wordt stilletjes aan toegewerkt naar een einde dat volgens showrunner Chuck Lorre spectaculair en bevredigend zal zijn. Veel fans zijn vergroeid met de serie, en rouwen om het feit dat er een einde komt aan de hegemonie van de sitcom, die nog steeds ruim achtien miljoen (!) kijkers per aflevering trekt in de Verenigde Staten. Sommige televisiejournalisten juichen de beslissing om te stoppen – acteur Jim Parsons wil niet meer verder – juist toe. Hun voornaamste kritiek is dat de dynamiek tussen Sheldon (Parsons), Leonard (Johnny Galecki), Penny (Kaley Cuoco) al die jaren onveranderd is gebleven.

Na ruim een decennium hebben de personages niet echt een nadrukkelijke persoonlijke ontwikkeling doorgemaakt: Penny kijkt nog steeds liever melodrama dan het nieuws; Sheldon is de immer pedante betweter; Leonard is een volgzame maar arrogante wijsneus. The Big Bang Theory wordt verweten te veel op de automatische piloot te vliegen - in tegenstelling tot een serie als Friends , waarin belangrijke levensgebeurtenissen zichtbare invloed hadden op de levens van Rachel, Joey en de rest. De vraag is echter in hoeverre dat kwalijk is. Het succes van de serie ligt omsloten in de gedachte dat afleveringen en seizoenen aan een bepaald verwachtingspatroon voldoen – de kijkdrempel is laag.

Je zou de kritiek ook kunnen omdraaien: Chuck Lorre en zijn cast en crew hebben aantoonbaar gemaakt dat je jarenlang succesvol kan zijn op netwerktelevisie, zolang er voor de personages maar iets op het spel staat: vorig seizoen volgden we de opmaat naar de geboorte van de zoon van Howard (Simon Helberg) en Bernadette (Melissa Rauch), en de echtverbintenis tussen Sheldon en Amy (Mayim Bialik). Zulke belangwekkende momenten waar je als kijker naartoe leeft lijken dit seizoen te ontbreken. Dat is gevaarlijk: kijkers zullen meer willen dan ongeduldig wachten op een sluitend einde.

Misschien dienen de verwikkelingen zich wel aan in de vorm van een scheiding: nadat Sheldon en Amy getrouwd zijn, kissebissen ze op huwelijksreis in New York over de (verplichte) seks die Sheldon steeds op de agenda zet. Amy verlangt naar spontaniteit; Sheldon vreest dat hij dan zal vergeten te vrijen met zijn nieuwbakken vrouw. Een breuk weten de twee echter af te wenden, en de intelligente wetenschapper vindt eerder in de aflevering – in een motel nabij Legoland – al een prachtige metafoor voor zijn nieuwe status als echtgenoot: ‘Wij zijn als twee legostukjes, samengekomen via een bevredigende klik’ (met zulke scènes bewijzen de schrijvers hun komisch talent; en Sheldons dialoog is doorgaans messcherp).

Maar willen we wel kijken naar deze vreugde? Naar perfecte levens? Lorre en zijn team zullen vast enkele foefjes hebben bedacht om de kijker te verrassen; om te eindigen met die grote klap, die elke aflevering zo vrolijk wordt bezongen. Na talloze Emmy’s en Golden Globes, dikke cheques, en honderden uren komedie, verdient The Big Bang Theory zonder twijfel en ondanks de kritiek een mooi afscheid. En de herinnering aan de sitcom leeft natuurlijk voort in Young Sheldon , voor diegenen die geen genoeg kunnen krijgen van bespiegelingen over het heelal.

Wat zal Jim Parsons nu gaan doen? Hij is een 45-jarige volwassen man die nooit meer de leeftijdsloze, ontroerende blaag zal spelen. Een blik op de Internet Movie Database wijst uit dat hij in ieder geval in een speelfilm zal spelen. Misschien zullen we de Texaan vaker op het witte doek zien. De vraag is natuurlijk of we hem dan los van zijn iconische rol kunnen zien. Het is het (treurige) lot van vele televisieacteurs: Parsons is Sheldon; Sheldon is Parsons.