Room 104 S04: fijne slotafleveringen

Foto credits: HBO

Na 3 seizoenen vol verhalen op de befaamde motelkamer uit de titel – van macabere rituelen tot choreografische hoogstandjes – zijn de gebroeders Jay en Mark Duplass aanbeland bij het slotstuk van hun anthologiereeks. Met 12 afleveringen, gemaakt door een gemêleerde groep filmmakers, nemen ze afscheid van een uiterst fijn format. We lichten er 3 uit.

Een bezorger hannest met een biervat op een motelkamer. Is er een feestje aanstaande? Een viertal jongelingen verzamelt zich in de ruimte. Een van hen begint te praten: ‘Ik heb hem gevonden: Graham Husker.’ Husker blijkt een muzikant die in de jaren 90 nog geprezen werd door Bono van U2, maar daarna uit beeld verdween. Zijn album over zijn getroebleerde relatie met zijn moeder werd destijds een culthit; en zijn populariteit weerklinkt in het heden – want de groep jongeren krijgt een intiem concert van de singer-songwriter die nog springlevend blijkt te zijn.

Duplass speelt de muzikant, die eruitziet alsof hij al jaren op straat woont. Met lang gitzwart haar en een beduimelde outfit. In de motelkamer begint hij te lurken aan het vat voordat hij al boerend aan zijn eerst nummer begint, terwijl hij de aanwezigen sommeert hun telefoons bij hem in te leveren. Husker is ook nu niet van plan om beroemd te worden; om zich in de kijker te spelen. En toch is dat precies wat een van de jongelingen wil, wanneer blijkt dat hij het optreden stiekem filmt. Dat Husker zijn publiek aasgieren noemt komt dientengevolge niet uit de lucht vallen. Kleine dingen mogen – ook als ze steengoed zijn – niet meer klein blijven in het tijdperk van sociale media.

Alles moet worden geregistreerd; vastgelegd. Overal moet het vergrootglas over worden gelegd. Vanuit het idee dat faam zaligmakend is. Maar Husker bewandelt de omgekeerde weg wanneer hij besluit een serenade te brengen aan de enige vrouw uit het gezelschap, in de badkamer. Daar manifesteert de beste man zich als een manische gek die zijn moeder mist, die hij misschien wel heeft vermoord. Misschien wel om haar te beschermen tegen de aandacht die hem te wachten stond. Hoewel Husker zichzelf niet beschouwt als muzikant – maar wat is hij dan? Een dolende ziel; een profeet die zich door zijn eigen volgelingen laat verorberen.

Twee vrienden zijn samengekomen op een motelkamer om de scheiding van een van hen (gespeeld door Melissa Fumero uit Brooklyn Nine-Nine ) te vieren. Het bed ligt bezaaid met ballonnen en opblaaspiemels, terwijl de twee rondsurfen op Instagram, en speculeren wie het met wie doet. De kersverse gescheiden vrouw staat op het punt om van haar hartsvriendin een knipbeurt te krijgen; een gulden schaar lonkt. Ze wil graag een pony; het perfecte recept om het einde van de echtverbintenis te markeren. Maar dan gebeurt er iets raars: elke keer als haar haar wordt geknipt dan verandert er iets in de motelkamer.

Lijdt ze aan waanbeelden? Hoe komen haar ex en haar love interest ineens op de kamer? En als ze knipt krijgt ze ineens haar ideale figuur weer terug? Het zijn visuele hersenkronkels die lijken te onderschrijven dat de vrouw een nieuw hoofdstuk van haar leven moet beginnen; als ander mens. Ze moet accepteren wat achter haar ligt om vooruit te kunnen. Het resultaat is een soort sprookje waarin Fumero – toch bekend van haar komedierol – zich eens van een andere kant mag laten zien. Exact de reden waarom Room 104 soms zo verfrissend kan zijn.

Twee jonge vrouwen zijn net na hun studie begonnen aan een 3 maanden durende hike. Op de eerste avond kampt een van de dames (gespeeld door Shannon Purser, bekend als Barb uit Stranger Things ) direct met een fikse blaar. Oftewel: gaat ze het überhaupt wel redden? Haar vriendin (Kendra Carelli) trakteert haar in de motelkamer direct op een bad – ze heeft badzout meegenomen in haar backpack. Al snel blijkt de boosdoener een kiezeltje te zijn geweest die moedwillig in de bergschoen is gestopt. Pursers personage vindt een zakje met steentjes in de rugzak van haar vriendin – hoe zit dit?

Wat volgt is een knappe tête-à-tête over bodyshaming. De slanke meid (Carelli) projecteert de onzekerheid over haar lichaam op haar volslanke vriendin (Purser), die erg gelukkig is met haar leven. Het is opzienbarend en ook begrijpelijk om te zien hoe de vrouw die door modebladen wordt gezien als een benadering van het schoonheidsideaal juist jaloers is op de vrouw die tevreden is met haar plus-size vormen. Het is evenwel een onderwerp dat zich uitstekend leent voor 21 minuten drama tussen de beklemmende muren van de notoire motelkamer.