Room 104 S03E01-04-09: nieuwe, fijne reeks mysteries

Voor de derde keer presenteren de broers Mark en Jay Duplass met een divers team van filmmakers en schrijvers een twaalftal los van elkaar staande, knappe staaltjes genretelevisie. Korte, uiteenlopende verhalen die zich steevast in of om de in ruraal New York gesitueerde, welbekende motelkamer 104 afspelen. De nieuwe addities zijn wisselend minimalistisch, magisch en onbestemd. En grotendeels zeker de moeite waard, nu de temperatuur daalt en de duisternis het overneemt van het licht.

Macon Blair brak als acteur door in de zinderende indiehit Blue Ruin (2013) en etaleerde als regisseur zijn talent met het eigenzinnige I Don’t Feel at Home in This World Anymore (2017). Blair omarmt in zijn werk het omineuze en is een prima kandidaat om een aflevering van Room 104 te regisseren. Zodoende schreef hij ‘The Plot’ en tekende hij tevens voor de regie. Het is een duistere episode, die zich afspeelt op een stuk land in de New Yorkse wildernis waar het motel uit de titel ooit zal verrijzen. Een vrouw (Christine Woods) heeft het plan opgevat om hier een nieuw leven te beginnen, houten paaltjes staan al in de grond en verwijzen naar waar de kamers en de receptie zullen verschijnen.

Het verhaal speelt zich af ergens rond het midden van de vorige eeuw, toen in de Verenigde Staten snelwegen als paddenstoelen uit de grond schoten, want een verkeersader was de voedingsbodem voor een motel.

In het holst van de nacht wordt de vrouw ineens vergezeld door een man (Luke Wilson) in een beige outfit, met hoed. De twee lijken elkaar te kennen. De vrouw spreekt over een vader (hun vader?); de man keuvelt over zijn pistool.

Ze zullen de nacht niet overleven en het terrein nimmer verlaten, waarmee Blair suggereert dat de ontstaansverhalen van motels (zie Psycho en Bates Motel ) geenszins vrolijk zijn, maar wel onvervalst Amerikaans. Het is een mooie manier om in het derde seizoen eens stil te staan bij de geboorte van de mythe die Room 104 is.

Een vrouw (Catalina Sandino Moreno speelt Maria) betreedt motelkamer 104 en zoekt naarstig met een zaklamp in de rommelige ruimte. Ze stuit op tienermeid Zakara (Iyana Halley) die zich heeft verstopt in de meterkast. Onderwijl zagen we al zakken met de opdruk ‘het Rode Kruis’ de revue passeren. Waarmee de makers ons vast op het hart willen drukken dat er in New York en omgeving in dit paradigma iets ergs aan de hand is. Maria benadrukt dit: of Zakara de aardbevingen niet heeft gevoeld?  Of ze niet heeft gemerkt dat het vriest midden in de zomer? Dat de zon niet meer opkomt?

Of is dit allemaal flauwekul? Want terwijl je als kijker door de lamellen vanuit de kamer kan zien dat de zon onder is, heb je geen enkel idee wat de werkelijke context van het verhaal behelst. Misschien liegt Maria wel, en is alles een slap excuus om de ‘luchtfilter’ die ze zoekt op slimme wijze te ontvreemden.

Scenaristen Jenée LaMarque en Julian Wass (Wass verzorgt ook de unheimische muziek bij alle afleveringen) spelen bekwaam met het verschil tussen binnen (claustrofobie) en buiten (de gevaarlijke wijde wereld). Boven alles is het knap hoe ze in een verhaal van nog geen 25 minuten vliegensvlug sympathie weten te creëren voor de twee dames, want er staat ze, zoals in menig Room 104-aflevering, nog flink wat te wachten.

Een tienermeid (Mary Mouser speelt Adrian) moet zichzelf vermaken op de motelkamer terwijl haar kibbelende ouders de hort op gaan. Wat ze nog wel meekrijgt uit het gesprek is de uitdrukking ‘lekker sappige tieten’. Een zak chips en cartoons op televisie maken geen einde aan de verveling die al snel intreedt, en de grote, grijze, bakeliete telefoon binnen handbereik lonkt. Haar eerst telefoontje is nog onschuldig, en memoreert aan horrorklassiekers als Black Sabbath (1963). Daarna oefent ze haar stem, en haar nieuwbakken leus (over de tieten) eens voor de spiegel. Nu gaat ze voor het echie; de prank call. 

Adrian krijgt ene George (Macon Blair, die de eerste aflevering regisseert) aan de lijn. Ze probeert hem om haar vinger te winden, te verleiden, uit te dagen. Alsof ze een veteraan is in de professie van de telefoonseks. Maar dan laat George doorschemeren dat hij het allemaal doorheeft, hij wordt in de maling genomen, en hij pikt het niet (George bedient zich hier heel pienter van de omgekeerde psychologie). Adrian is intussen wel gecharmeerd geraakt door haar gesprekspartner, en probeert hem aan de lijn te houden.

Natúúrlijk komt het tot een ontmoeting in de motelkamer. Scenarist Mark Duplass (deze aflevering neemt hij volledig zelf voor z’n rekening) weet dat het niet anders kan. Maar in de laatste vijf minuten komt hij met een spervuur aan revelaties. Is Adrian een incarnatie van de duivel? Is George een pedofiel? Of ligt het toch allemaal niet even iets anders?

Het derde seizoen van Room 104 is opnieuw een fijne reeks van experimenten, met intrigerende dilemma’s en onverwachte slotstukken. Ze zijn niet alle twaalf even opzienbarend, maar dat krijg je als je de makers de vrije hand geeft. En ook de iets minder geslaagde titels heb je immers zo weggewerkt.