Purple Hearts: onevenwichtig en ongeïnspireerd

Singer-songwriter Cassie (Sofia Carson) veracht het militaire personeel dat de bar bezoekt waarin ze werkt als serveerster en regelmatig optreedt met haar band. Het zijn in haar ogen – op een paar na – seksistische macho’s. Ze heeft dan ook een stelregel: ze date niet met hen. Totdat marinier Luke (Nicholas Galitzine) voor haar neus staat. Een knappe hunk die zijn leven op orde lijkt te hebben. Zij heeft hem nodig: Cassie lijdt aan diabetes en heeft net als een leger van haar landgenoten geen zorgverzekering die insuline voldoende dekt. Zodoende heeft ze al een schuld opgebouwd. Als ze met Luke trouwt, dan krijgt ze als vrouw van een marinier automatisch recht op een betere zorgverzekering.

Dat ze in eerste instantie niet van elkaar houden of op elkaar verliefd zijn, is wat Cassie betreft geen punt. Luke wijst haar er wel op dat een schijnhuwelijk kan leiden tot een rechtszaak – dat is ten strengste verboden bij de mariniers. Het laat zich natuurlijk raden dat er tussen de twee wel iets opbloeit. Hoewel Luke eerst op missie moet naar Irak en Cassie als artiest flink aan de weg begint te timmeren. Maar wat wil filmmaker Elizabeth Ellen Rosenbaum nu zeggen met deze film? Niet alle mariniers zijn patriottistische idioten? Soms worden diabetespatiënten beroemd? De werkelijkheid is genuanceerder dan we in de media krijgen voorgespiegeld?

Hoewel Purple Hearts tegelijk ook weinig subtiel is. Het meest problematische is dat de film leunt op ergerlijke stereotypen: zij is een cartooneske feminist; hij een rechtgeaarde conservatief. Samen vinden ze elkaar zoals Amerikanen – die elkaars bloed wel kunnen drinken – elkaar op een gegeven moment ook in de armen zullen vallen? Wat een infantiele quatsch.