Pro Bono S01E01: opzichtige en bij vlagen irritante komedie

Een rechter valt van zijn voetstuk en moet zijn carrière herstarten in flauwe Zuid-Koreaanse reeks.

De 41-jarige Kang David (Jung Kyung-ho) is een van de jongste en meest talentvolle rechters van Seoul. Kang werkt bij de rechtbank waar zo’n zeventig procent van alle rechtszaken in de metropool plaatsvinden. Dat de jurist een uitzonderlijke reputatie heeft, laat hij weten aan wie het maar wil horen. Voordat hij een man tot tien jaar cel veroordeelt vanwege corruptie, steekt hij een ellenlange tirade af. An sich is het de taak van een rechter om de veroordeelde tekst en uitleg te geven bij diens veroordeling. Maar Kang laat zich overduidelijk leiden door zijn arrogantie.

Uiteindelijk raakt Kang verblind door zijn zelfliefde en komt hij door een ongelukkige samenkomst van omstandigheden terecht in de kelder van een statig advocatenpand, waar hij, omringd door een stelletje sullen, zijn carrière herstart, ditmaal als pro-Deoadvocaat. Wie dat vak een beetje kent weet dat het tamelijk ondankbaar kan zijn. Dat is ogenschijnlijk ook precies wat scenarist Moon Yoo-Seok beoogt: Kang moet zich weer nederig leren op te stellen. Of: wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd. Die boodschap wordt opzichtig gebracht door Moon en overdreven geacteerd door Jung.

De achterliggende boodschap van Pro Bono is ook een beetje opmerkelijk: ja, het beroep uit de titel vraagt soms om flinke offers, maar de serie wekt de suggestie dat een pro-Deoadvocaat een mislukkeling is, misschien gezegend met een klein beetje idealisme. Dat gebeurt wel vaker in Zuid-Koreaanse televisiedrama’s; dat kritiek op zelfingenomenheid (of hebzucht) een raar neveneffect sorteert. Bovenal laat Moon weinig over aan de verbeelding van de kijker – en die verlangt misschien naar meer dan een slapstick bezigende, clowneske hoofdpersoon.

Pro Bono S01, vanaf zaterdag 6 december 2025 bij Netflix